Nog drie plaatjes van de heer Kok.

Hier kan er weer gelachen worden

Ergens bij het canal de Marne a Saone, hedenochtend.

Bijna klaar om te vertrekken, met een soort luier aan en daaronder, ja ik zeg het gewoon, billencreme voor baby's.

Het uitzicht gisterenavond....

Snel en toch....

Frankrijk is natuurlijk een enorm land. Hoewel we vandaag 87 kilometers met hoge snelheid afleggen, ben je dan nog steeds maar 87 kilometers verder, op die 1900 die het boekje er van maakt naar Barcelona. Gisterenavond prima gegeten, naar mijn idee Kok's lievelingseten, eend. En hij vond deze erg goed klaargemaakt. We moesten wel eerst een flink stuk lopen, maar toen lag daar zomaar een meer  en aan de oevers daarvan een restaurant. Zou de naamgeving Villeguisin du Lac dan toch een reden hebben? Ja, ik denk het wel...
Vanochtend een bijzonder vertrek want allebei trekken we vandaag twee fietsbroeken aan. Twee zemen moeten het werk dus klaren. En ...het werkt redelijk. Samen met diverse crèmes lukt het om een flinke snok te maken.

Een spoorviaduct langs het kanaal dat een later aftakt uit de Saone.

Dankzij de meereizende weerprofeet zit ik nu in een bedompte hotelkamer in een nog bedompter hotel in Auxonne. Vanochtend waarschuwende hij al voor allerlei onheil dat ons aan het einde van de dag zou treffen. Heel Frankrijk weeralarm...en ik zie alleen schapewolkjes.
Nou vooruit, niet te negatief, er zijn inderdaad en tiental druppels gevallen zojuist, om 19:39uur. Ik wil vannacht ONWEER!!! En hagel en heel veel.........
Zometeen dit op het eerste gezicht best aardige garnizoensstadje maar eens verkennen. De vakanties zijn begonnen dus het is hier druk. Morgen gaan we misschien wel iets stouts doen, en afwijken van het routeboekje, want die Benjaminse (schrijver daarvan red.) die kan met wat met al zijn hellingen.
Gisteren heeft deze trotse vader gehoord dat zowel Koert als IJf weer zijn geklommen in de hiërarchie der judoënden. Koert is van de groene band naar de groene band met bruine slip gegaan en IJf van de oranje bank met blauwe slip, naar de groene band. De eerste keer dat ik er niet bij was, maar dat maakt de trots niet minder, hier in Auxonne.

En terwijl iedereen zou genieten van zoiets.......zonder enige schroom of schaamte



Ràpida i encara ....

França és, per descomptat, un país enorme. Encara que avui en dia en el pas de 87 quilòmetres d'alta velocitat, que segueixen sent només 87 quilòmetres de distància, en la qual el llibre de 1900 que fan d'ella a Barcelona. Ahir a la tarda vam menjar bé, crec favorita de Kok els aliments, l'ànec. I es va trobar molt ben preparat. Vam haver de caminar una mica, però després només hi havia un llac i en les ribes d'un restaurant. El nomenament Villeguisin du Lac encara tenen una raó? Sí, crec que sí ...
Aquest matí, una partida especial, perquè avui en dia tant a treure dos pantalons de la bici. Dos coixinets, si el treball el realitza. I ... que funciona raonablement. Juntament amb diverses cremes administrar per fer una Snok (paraula que no puc traduir) significativa. Gràcies a que el profeta dels temps a viatjar de nou em sento en una habitació d'hotel tapada en un hotel a Auxonne segueix estancat. Aquest matí ha estat advertint per tots els mals que arriben a la final de la jornada prendria. A través d'alertes meteorològiques de França ... i només veig billó.
Bé, no massa negativa, i de fet hi ha casos tan sols deu gotes, a les hores 19:39. Vull TEMPESTA aquesta nit! , I hi va haver calamarsa i molt .........
El pujar a primera vista molt bonica ciutat de la guarnició, un cop més explorar. Les vacancas han començat de manera que hi ha molta gent aquí. Demà podríem fer alguna cosa malament i surten de la llibreta de ruta, perquè Benjaminse (ed. escriptor d'aquest) que es pot fer amb totes les seves vessants.
Ahir, aquest orgullós pare va sentir que tant Koert i IJf va tornar a pujar en la jerarquia de judo. Koert és el cinturó verd de la zona verda amb el full de color marró i es va anar de Ij de color taronja amb la relliscada blau, al cinturó verd. El primer cop que jo no hi era, però això no fa menys orgullós, aquí a Auxonne.

Vrijdag 6 juli 2012

Schreeuwende schipper en ongekende hellingen

Vanaf vandaag ga ik maar eens titels aan de dag geven. De dag begon met de heer Kok die beneden bij de receptie meldde “Je suis un peu en colere” waarna hij verbijsterd werd aangestaard. Daarna volgde de uitleg van het aantreffen van een gesloten hotel waarna ik me er in voegde door de melden dat Kok via de “Pipe de pluie” naar boven was geklommen. Wederom keek een grote leegte ons aan. Uiteindelijk is het wel gaan dagen toen Kok de regenpijp aanwees en naar verluidt de ogen bijna bij de mevrouw uit de oogkassen rolden. 

Het derrière probleem neemt dusdanige vormen aan, bij ons beiden overigens, dat er bij de Apotheek twee soorten crèmes worden aangeschaft. Eén is een soort zinkzalf, altijd goed voor schrale babybilletjes, de andere anti-bacterieel. Daarna weer op de fiets en we worden direct getrakteerd op twee afdalingen van 15% uit Nogent. Normaal vast leuk maar met een volgeladen fiets echt minder aangenaam. De afdaling wordt direct daarna afgestraft met een kilometers lange klim en nog één en nog één tot we eindelijk het Canal Marne- Saone bereiken. Vanaf dan denken we rustig te kunnen rijden, want een jaagpad loopt redelijk vlak tussen de vele sluizen. 

We treffen nog een voormalige leraar uit Nederland die zijn leerboeken aan de wilgen heeft gehangen en een vrachtscheepje heeft gekocht, net een week geleden. Misschien iets voor anderen die het onderwijs beu zijn?

Het schip van de Nederlanders

Dan een aantal sluizen verderop, ligt een schip uit Gent, dat wordt bevaren door een ouder Brits echtpaar. De man maant op niet zachtzinnige toon zijn vrouw, om op het schip te komen in plaats van met Kok te babbelen.

Later vertelt ze, terwijl ze al weer varen, dat ze dit al 19 jaar doen en dat Fransen beste mensen zijn, maar niet naar haar smaak. 

Dan zijn er wegwerkzaamheden en we kunnen het jaagpad niet meer bereiken. Voor ons liggen weer heuvels. Dan maar via een kaasfabrieksterrein geprobeerd, maar daar worden we weg gestuurd. 

Ondertussen heeft Adolf zich bij ons gevoegd, zoals te verwachten een Duitse scholier die in zijn eentje naar Santiago de Compostela wil fietsen. Hij rijdt met ons op, en met zijn drieën lukt het ons om de fietsen op het jaagpad getild te krijgen.

Eén van de vele sluiswachtershuizen

Na een aantal kilometers krijgen we het schip uit Gent weer in beeld. De schipper schreeuwt tegen ons dat verderop de tunnel voor ons dicht zal zijn. Meent hij dat, een tunnel? Maar het lijkt er inderdaad op dat het kanaal door een kilometerslange tunnel zal lopen. We besluiten het er niet op te gokken en rijden richting Langres. Hellingen, hellingen. Dan raken we even de weg kwijt maar een Fransoos legt ons uit, dat we inderdaad die op een muur gelijkende helling die voor ons opdoemt, op moeten rijden. Vooruit daar gaan we, maar de vracht, de fiets , de lengte van ongeveer een kilometer en de uiteindelijk 21% worden me uiteindelijk te veel. Ik haak maar even af en probeer weer op adem te komen. Uiteindelijk boven zoeven we een andere helling omlaag om op een punt te belanden, waar we ook zonder die helling zouden zijn aangekomen. Die olijke Fransoos! We zoeken verder naar de weg en een druk landweggetje moet als doorsteek dienen maar pakt ook uit met meerdere 15% hellingen. Het schiet totaal niet meer op. 

Uiteindelijk bereiken we tegen zessen en 49,1 kilometer verderop, onze overnachtingsplek  in Villegusien du Lac. De lichamen zijn leeg en ook het zadel kunnen we niet meer zien laat staan voelen. Adolf neemt afscheid, nadat ik hem uit het hoofd praat, met veel moeite, dat dan weer wel, dat via Barcelona naar Santiago de Compostela rijden, echt wel erg gek is. Wat moet uiteindelijk ik, met die gozer? Kok haalt Barcelona niet, daar heeft hij zich bij neergelegd. En gezien de rit van vandaag zal hij met die voorspelling geen Nobelprijs winnen. 

Divendres, juliol 6, 2012

Capità cridant i vessants sense precedents

A partir d'avui un cop més donar títols al dia. El dia va començar amb el Sr Kok que avall a la recepció va dir: "Je suis un peu de colere", i ells estavan mirant perplex. Després va seguir l'explicació de la conclusió d'un hotel tancat i després he afegit en l'informe que Kok a través de la "pipa de la pluie" havia pujat al cim. Un cop més semblava un gran buit per a nosaltres. Al final, va dia quan cuini la canonada de drenatge i es diu que va assenyalar als ulls de la senyora de gairebé va rodar fora de les seves òrbites.

El problema derrière adopta la forma, per a nosaltres, a més, que en les cremes de farmàcia són dos tipus comprats. Un d'ells és un tipus de pomada de zinc, sempre és bo per a les cames del nadó pobre, l'altre anti-bacterial. Després de tornada a la bicicleta i de seguida va tractar de dues curses de 15% de Nogent. Normalment, ser divertit, però amb una bici totalment carregada en realitat menys agradable. El descens es immediatament castigada amb una pujada d'unes kilometres de llarg i un altre i un altre fins que finalment arriben al Canal de Marne-Saone. Quan pensem en viatjar tranquil · la, perquè un camí de sirga és bastant plana, entre les rescloses.

. Més endavant, diu ella, mentre ella estava navegant de nou, ho fan des de fa 19 anys i que els francesos són els millors, però no al seu gust.

Ens trobem amb un antic mestre dels Països Baixos, que són els llibres de text en els salzes penjaven i un vaixell de càrrega ha comprat desde una setmana. Potser alguna cosa pels altres que estan cansats de l'educació?

A continuació, un nombre de bloquejos de distància, és un vaixell de Gant, que es navega per una parella d'ancians anglesos. L'home en cap to suau exhorta a la seva esposa perquè en el vaixell en comptes de xerrar amb en Kok.

Després hi ha les obres a la carretera i ja no podem arribar al camí de sirga. De nou per davant turons. Així que vaig tractar d'utilitzar un lloc de la fàbrica de formatge, però no se'ns va acomiadar.

Mentrestant, Adolf es va unir a nosaltres, com era d'esperar, un estudiant alemany que per si sol a Santiago de Compostela amb el ciclisme. Ell ens impulsa, i els tres de nosaltres per tenir èxit en el ciclisme en el camí de sirga que posa a volar. Després d'uns quants quilòmetres de Gant, tenim el vaixell de tornada a la imatge. El capità crida a nosaltres més tard que el túnel estarà tancat per a nosaltres. Segons la seva opinió, un túnel? Però en efecte, sembla que el canal a través d'un túnel de quilòmetres de longitud, s'executarà. Nosaltres vam decidir que no jugui i seguiu en direcció Langres. Els pendents, pendents. Després simplement es perden, però un francès ens explica que som de fet en un turó a la paret, com que plana davant nostre, a haver de conduir. Endavant anem, però la moto càrrega, la longitud d'un quilòmetre i el 21% en última instància ser beneficiós per a mi massa. Jo ho connecti de nou aquí i tracti de respirar. Eventualment geni sobre un altre costa avall a un punt d'arribar a on hauria arribat sense la rampa. El francès murri! Seguim a la recerca de la carretera i un camí rural ocupada ha de servir com un trepant, però també ple de múltiples pistes d'un 15%. El total de disparar res més.

Finalment arribem a menys sisos i 49,1 quilòmetres de distància, la nostra escala a Villegusien du Lac. Els cossos estan buides i la cadira de bici, que no podem veure i molt menys sentir. Adolfo s'acomiada després que li parli d'ella, amb gran dificultat, això sí, que a través de Barcelona a Santiago de Compostel amb es molt, molt boig. Més boig que el bicicleta boig i dromido. Com puc acabar amb aquest tipus? Kok, que no cita de Barcelona perquè ell ha renunciat. I tenint en compte el viatge d'avui amb aquesta predicció, no guanyarà el Premi Nobel.

Donderdag 5 juli.

In de nacht regent het. Tegen elven gaan we toch maar op pad, het lijkt wat op te klaren. De route loopt richting Grand, een route waar we nog een aantal pittige beklimmingen voor de kiezen krijgen. 

In Grand lunchen we en we rijden verder naar Andelot. Onderweg veel last van meevliegende dazen, ze landen echter niet zolang je maar fietst. 

Andelot, ook weer zo’n enorme bult in het dorp maar dan een leuk marktpleintje. Het loopt allemaal niet zo en Kok vraagt of er plek is in het hotel. Vol! 

Dus we moeten door. We spreken nog even twee fietsers die vanuit Avignon naar Nederland fietsen. Dan komt de beklimming van de dag. Een onverhard pad met een flink hellingpercentage, is onbegaanbaar. Dus met de tank aan de hand naar boven gezwoegd. Je voelt dan ineens heel andere spieren in je benen. 

Vervolgens loopt dit weggetje door een dal, maar tracteert keer op keer op hellingen, waarvan de steilste de 15% benadert. Foei wat zwaar. 

Er gloort hoop want volgens het boekje wordt het nu vlak. Wel als dit vlak is...is Zuid-Limburg een biljartlaken. Op en af op en af, 5%, 8%, 10% het gaat maar door. Uiteindelijk bereiken we het stadje Nogent, in de Champagne streek, dat wordt onze etappeplaats voor vandaag. Een bijzondere gebeurtenis na het eten, we kunnen het hotel niet in. De hele zaak is donker en er is niemand meer, om 22:30u. Nog nooit meegemaakt en uiteindelijk biedt de regenpijp, in combinatie met een openstaand kamerraam uitkomst!

Dijous, 5 jul.

A la nit pluja. A prop de las onze sortim tota manera, em sembla una mica a aclarir. La ruta discorre al llarg de Grand, una ruta en què vam tenir uns quants desafiant puja fins a arribar a triar. A Gran esmorzem i ens dirigim a Andelot. Tenem molèsties dels moquites (tavècs?) que volen amb nosaltres. 

Andelot, una vegada més com un enorme bony al poble, però una bonica plaça del mercat. No és bo i Kok pregunta si hi ha lloc a l'hotel. Complet! Per tant, ha de per. Encara parlem tan sols dos ciclistes d'Avinyó a ruta fins els Països Baixos. Després ve la pujada de la jornada. Un camí de terra amb un gran gradient, és intransitable. Així que amb el tanc a la mà cap amunt treballat. Jo me sent de sobte molt diferents músculs a les cames. Després, caminar per aquesta carretera a través d'una vall, però ens dòna repetidament en els vessants més costeruts, els acosta al 15%. És una pena el pesat.

Un raig d'esperança ja que, segons el llibre ara és plana. Bé, si aquest pla ... al sud de Limburg és una taula de billar. Amunt i cap avall i cap avall, 5%, 8%, 10% segueix. Finalment arribem a la ciutat de Nogent, a la regió de Champagne, que és la nostra parada per avui. Una ocasió especial després del sopar, no podem entrar a l'hotel. Tot és fosc i no hi ha un altre, a les 22:30 h. Mai havia vist i, finalment, proporciona la canonada de drenatge, en combinació amb un regal del cel finestra del dormitori oberta!

Vandaag reden we door de Cotes de la Meuse ofwel de Maasheuvels. 

Je ziet de rivier de Maas steeds kleiner worden. Een mooi landschap, dat is het zeker. Eerst eens wat statistieken over de rit tot nu toe Ik rijd nu acht dagen op de fiets. Die acht dagen heb ik 700 kilometers en 700 meters gefietst. Bijna op de helft lijkt het, maar het is duidelijk niet de kortste route die gevolgd wordt. Ruim 51 uur echt fietsen, hoogste snelheid 49,1km/u steilste helling 16% omhoog en 14% omlaag. Aantal verbrande kilocalorieën volgens de fietscomputer...38047...

Krap 5 kilometer onderweg zie ik de twee fietsers uit Varsseveld uitrusten. Zij zijn vast tegen achten begonnen...Even later na het passeren van de Butte de Montsec stuiven ineens vijf Belgische jongeren voor ons de weg op. Wat een tempo houden die aan, we laten los. Het is een prachtige rit, klimmen en dalen. Jeroen II heeft wat last van zijn knie en beiden voelen we heel goed het achterwerk.

Een rijdende bakker rest ons door de broodnodige bakkersvoortbrengselen te verschaffen.

We maken nog een praatje met een 88-jarige man en zijn vrouw. 

Bijna 90 kilometers rijden we weg. In de streek waar Jeanne d’Arc geboren is vinden wij, onder dreiging van een donkere lucht, uiteindelijk ons Waterloo.

 Een oud postkantoor in Coussyn herberg nu een logies en ontbijt. Maar daarnaast kan je er ook warm eten. Best goed allemaal alhoewel het niet op het niveau van de Eendenspiermaag van gisteren staat. En wifi heeft de gastvrouw niet, het is een klein dorp verklaart ze. Hebt u wel internet dan, mais bien sur....juist ja. Zo babbelen we de woensdag uit, het regent en we slapen niet in een tent. Morgen is het 5 juli, vast in een niet nader te noemen land, een feestdag. 

Avui dia ens va conduir a través del de Cotes de Meuse o els turons del mosa. Veiem el riu Mosa cada vegada més petits. Un bell paisatge, certament ho és. En primer lloc, tingui en compte algunes estadístiques sobre el viatge fins ara. Condueixo ara vuit dies a la bicicleta. Aquests vuit dies que he caminat amb bicicleta 700 quilòmetres i 700 metres. Gairebé la meitat del que sembla, però clarament no és la ruta més curta seguit. Més de 51 hores reals al bici, la velocitat màxima de 49,1 kmh major pendent fins a un 16% i 14% cap avall. El nombre de calories cremades d'acord amb el ordinador de la bicicleta ... 38047 ...

Amb prou feines el 5 quilòmetres de carretera, veig a dos ciclistes de Varsseveld resta. Segurament han començat abans les vuit de la matinada ... Moments més tard, després de passar la Butte de Montsec volen a la carretera cinc joves belgues per a nosaltres en el camí. El que per mantenir el ritme, deixem solt. És un bell passeig, pujar i baixar. Jeroen II té alguns problemes amb el seu genoll i tots dos ens sentim molt menys a la part posterior.

Un forner en camioneta ha esperant desesperadament per oferir produccions de forner. Tenim una conversa amb un home de 88 anys d'edat, i la seva dona.

Gairebé 90 quilòmetres hem pedaleat. A la regió on Joana d'Arc va néixer, trobem, sota l'amenaça d'un cel fosc, en última instància, el nostre Waterloo. Una antiga oficina de correus a Coussyn posada, ara és un llit i esmorzar. Però a més també es pot escalfar el menjar. Bastant bo, encara que no tots en el nivell de l'estat Pier Ànec gàstric ahir. I la propietària de casa, no wifi, és un petit llogaret, explica. Té vostè Internet, llavors, mais bien sur .... sí a la dreta. Per tant, xatejar des de dimecres, està plovent i no dormir en una tenda de campanya. Demà és juliol 5, atrapat en un país desconegut, un dia de festa.

Dinsdag 3 juli 2012

Om 08:30 is het weer opstaan en daarna ontbijten. Vrij matig dit keer. Maar goed. Na alle zooi ingepakt te hebben rijden. In Verdun stoppen we even bij een fietsenmaker die mijn tas provisorisch repareert en en passant ook mijn schoenplaatje. Die was er ook bijna af....

Dwars door het mooie Verdun, met zijn indrukwekkende geschiedenis, je ziet er ook veel sporen van 1914-1918, 

komen we op een redelijk vlak traject. Al kabbelend bereiken we St. Mihiel, alwaar we wat drinken kopen. Aankomende 6 juli passeert hier de Tour de France, de rest van onze rit rijden we over het parcours, volgens mij. 

Het is redelijk weer vandaag, zon en wolken en warm. Na St. Mihiel worden we nog verrast met een kilometerslange klim. Zwaar maar te doen. En dan hebben we uitzicht over Lac du Madine. 

Na de afdaling zoeken we een plek om te overnachten. De vinden we uiteindelijk tegen zessen. Een tussendagje vandaag met maar 62 kilometers.

Dimarts, juliol 3, 2012

A les 08:30 és la pujada de nou i després de l'esmorzar. Bastant mediocre en aquesta ocasió. Però de totes maneres. Després de tot té coses guardats. En Verdun ens aturem en una botiga de bicicletes que els meu borsa improvisades borsa, i mentrestant, el meu tac. També va ser gairebé acabat ....

L'altra banda del Verdún bella, amb el seu impressionant història, veus que hi ha moltes empremtes de 1914-1918, ens trobem amb una trajectòria relativament plana. En arribar a Sant ondulació Mihiel, on comprar una beguda. Pròxim 6 jul aquí passa el Tour de França, la resta del nostre viatge ens dirigim a través de la pista, crec. Avui dia és raonable, el clima, el sol i els núvols i càlids. Després de Sant Mihiel, ens va sorprendre amb una pujada de quilòmetre. Pesat, però per fer-ho. I estem passant per alt Lac du Madine. Després de la baixada ens trobem amb un lloc per quedar. Ens trobem en els sisos finals. A dia d'avui a mitjans amb només 62 milles.

Maandag 2 Juli 2012
De ochtend begint koud en vochtig. Het is vannacht erg koud geweest en dat bederft de slaap. Ik ben niet de enige die daar last van had, want mijn twee medekampeerders Valerie en Evert hebben ook weinig slaap gehad door die kou.
Afijn tent nat inpakken en tegen 10-en op weg. Na een paar kilometer eten we wat bij een boulangerie en na weer de nodige heuvels en gelukkig dit keer ook dalen, de Franse grens!

 Die grens betekent echter niet dat de beklimmingen over zijn, die gaan de hele dag door.

In Montmedy eten we onze warme maaltijd, de anderen maar ook ik kiezen voor de voedzame variant met veel koolhydraten.

In een afdaling breekt de bevestiging van één van mijn voortassen kapot, het loopt met een sisser af ondanks de snelheid van nabij  de 50km/u op dat moment. Ortlieb kwaliteit, gloednieuwe tassen en dan zo'n levensgevaarlijke breuk. Echt geluk dat ik snel kan remmen en de tas niet tussen de spaken komt.

Uiteindelijk neem ik om 19uur afscheid van mijn medereizigers Evert en Valerie uit het Belgische Hasselt om door te rijden naar Verdun. Het waren twee gezellige dagen zo samen rijdende...

Da's alleen maar afdalen zegt Jeroen II, die 30 km leg je in 1,5 uur af. Uiteindelijk geraak ik om 21:30 op de plaats van het hotel. J2 was die plek van de andere kant genaderd, dalende dus.


Dilluns, 2 juliol, 2012
El matí comença amb fred i humit. Ha estat molt freda la nit anterior i que fa malbé el son. Jo no sóc l'únic que pateix d'ella, perquè els meus dos companys campistes Valerie i Evert han tingut poques hores de son pel fred.
De tota manera humida tenda de campanya i en el paquet de 10 i se'n van. Després d'uns quilòmetres de menjar alguna cosa en un forn i una altra després dels turons i les valls necessàries massa feliços en aquesta ocasió, la frontera amb França!
Aquest límit no significa que les pujades són més, que van tot el dia. En Montmédy mengem el nostre menjar, sinó els altres que triï la variant amb una gran quantitat de carbohidrats nutritius. En un descens trenca la confirmació d'una de les meves maletes es va trencar, s'executa amb un fiasco tot prop de la velocitat de 50km / h en aquest moment. Ortlieb qualitat, bosses de marca nous i una ruptura que amenaça la vida. Realment la sort que em pot ràpidament i inhibeixen la bossa entre els radis.

Amb el temps em prengui 19 hores per dir adéu als meus companys viatgers Evert i Valerie Hasselt, Bèlgica per conduir a Verdún. Van ser dos dies de bon temps junts.

Això només va avall diu Jeroen II, 30 km al posar-lo en 1,5 hores. Finalment arribo a les 21:30 al lloc de l'hotel. J2 era aquest lloc d'altra banda es va acostar, disminuint així.

Zondag 1 Juli 2012
Het ontbijt werk ik niet goed weg. Uiteindelijk besluit ik toch maar te gaan en het gaat best redelijk vandaag. Wat heet, de hellingen vlieg ik niet echt op, wat wil je ook met zo'n gewicht, maar ik kom ze wel zonder te stoppen over. Halverwege de rit kom ik de twee Vlaamse fietsers weer tegen die ik vrijdagavond al in het hotel te Anseremme zag. Vanaf daar rijden we gedrieën verder. Ons tempo komt redelijk overeen. In Herbeumont drinken we wat op een terras.

Uiteindelijk belandden we op een camping nabij Izel. Voor het eerst de tent gebruiken. Maar eerst nog op zoek naar een pintje in het dorp. Nergens plek, maar we mogen naar binnen in een jeugdhonk. Hier zien we Spanje Europees kampioen worden en werken een paar biertjes weg. Daarna slapen, het werd een bijzonder koude nacht....

Hulp op een helling in lage resolutie.

Morgen 3 Juli hoop ik over 2 en 3 juli te schrijven. Wel ben ik nu in Verdun en heb uiteindelijk Jeroen II ontmoet....

Zaterdag 30 juni, aanbeland in Gembes en niet in Verdun zoals de planning had moeten zijn. Maar wel bijna die 400km, op zeven na dan gereden. En toch nog 130 te gaan, hoe kan dat nou Kok? Ik begin maar met het einde van de dag, heerlijk Forel in botersaus gegeten.....in Taverne Stirwin. Daar slaap ik ook. Ik kon er zowaar direct terecht. Hoe was de dag verder....ZWAAR. Met hoofdletters en dan nog groter. Koud uit het Hotel bij Dinant vertrokken...gelijk een 15% helling voor de kiezen. Maar mijn benen moeten wel even warmdraaien...

De gedroomde slaapkamergenoot......

Daarna was het, bagger. Wat een temptatie al die hellingen. 10-15% maar ook de mindere, het lijkt wel of niks meer wil. Na drie uren maar liefst 15km afgelegd. Hoezo 100 op een dag.

Het geluk ligt op straat en ik heb hem niet omgedraaid voor de foto, ter info van de sceptici,

Een stukje oude spoorbedding inclusief verlichte tunnel kan de dag niet meer redden. En zo wacht Jeroen II nu 115 km verderop in Verdun. Net hoorde ik dat het gedeelte tot Bertrix, voor morgen, ook van het zelfde laken een pak is. De enige troost is dat twee Vlaamse fietsers, het idemdito zwaar hadden. Die konden nog wel wat bagage herverdelen. Ik besef dat inclusief fiets, zo'n 45 kilo, meer dan de helft van mijn gewicht (wat verklap ik nou toch weer), toch wel wat veel is. Maar hoe anders deze blog te schrijven. Ik lijk wel een mier....

Best mooi hoor die Ardennen.

Kasteel ergens onderweg. Ik zal voor IJf nog nakijken welke koning hier gewoond heeft.

Misschien herstellen de benen vannacht in de gezonde Ardenese lucht.
Stirwin...hoe komt een taverne nu aan zo'n naam? Dat vroeg ik me (ook?) af. De eigenaar vertelt me dat dit het Bretoense woord voor vuurtoren is. Maar heb je daar dan een binding mee,  ben je vuurtorenwachter geweest? Maar nee, ik wilde iets anders dan le vielle moulin etc. Da's ook een goede reden.
Een kort bericht met her en der wat foto's van hopelijk de zwaarste dag van deze rit.....

El Dissabte, juny 30, he aterrata a Gembes. Segons el pla de Jeroen Kok, el meu amic, podria i hauria de ser a Verdun, però necessito uns 130 quilòmetres més, tot i que he pedalejat uns 400 quilòmetres, la distància planificada. Com és possible? Va ser la primera vegada que la realitat de l'asfalt xoca amb la teoria del mapa.
Començo l'història amb el final del dia. Vaig menjar una deliciosa truita amb salsa de mantega a la taverna Stirwin a Gembes. Com va ser el dia? PESAT! Amb majúsculas, però encara pitjor. Just deixar l'hotel d'Anseremme, trobo directament una pujada de 15%. Però necesito temps per escalfar les cames! Després anar fatal. Una porquèria. Quina tortura, totes les pujades de 10 fins 15%, fins i tot les menys costerudes. Sembla que no hi ha res de bo. Després de tres hores només he fet 15 quilòmetres. I vui pedalejar 100….. Trobo un túnel i ŀluminat per a bicis, sobre una ferroviaria i llavors pla, però això no pot salvar el dia.
El propietrari de la taverna va dir que la ruta de demà és la mateixa. En aquest moment l'únic consol  és que els dos ciclistes de Flandres, els que vaig veure ahir a l'hotel i vaig parlar avui, tembé tenenun dia enorme pesat. Dolor compartit és la meitat, no? Ells també estàn a la ruta fins Catalunya.
M'adono que 45 quilos, més que la meitat del meu pes, és massa. Em veig com una formiga, jajajaja. Però necessito l'ordinador per a escriure aquest bloc, i ho pesa uns quilos.Potser les cames es recuperan amb l'aire saludable de les Ardenes?
Stirwin, quin nom tan estrany per a una taverna. el propietari m'explicava que Stirwin és la paraula Bretona per un far. El mar està bastant lluny, llavors li pregunto si ha estat guardia del far. Però no, només m'agrada aquest nom, és més original que el molí vell. Quina bogeria!