Lekker fietsen in Catalonië

Na zoveel weken  en kilometers fietsen leek het er even op dat ik "cold turkey" zou stoppen. Dat zou natuurlijk wel gaan maar wil ik niet. Een eerste ritje heb ik in de Alt Penedès gemaakt. Vanuit het huisje daar een rondje van een kleine 34 km op mijn dooie akkertje. Althans zo voelde het maar de gemiddelde snelheid wees anders aan. Heerlijk door de heuvels die wij zeker bergen zouden noemen.

In het midden van onderstaande foto het huis waar we verbleven vlakbij Vilafranca del Penedès,

alwaar we nog een trainingsavond van de Castellers hebben bijgewoond in hun clubgebouw. Daar is ook een prima gelegenheid om tapas te nuttigen dus dat zat helemaal goed.

 De Castellers (mensentorens) zien was iets wat ik heel graag wilde. Vaak op tv gezien maar nooit in het echt. Indrukwekkend! Alleen nog "Els Gegants" bleven als typisch Catalaans gebruik op mijn wensenlijst staan. Maar soms zit alles mee en enkele dagen later kwamen die ook nog langs.

Bloeme met haar nieuwe vriendje Mic.

In St. Feliu de Guixols volgt een weerzien met mijn twee Belgische medefietsers in de Ardennen,  en Noord Frankrijk; Evert en Valèrie. Zij zijn ondertussen ook in Spanje gearriveerd en hebben met name vlak na de grens een totaal ander landschap beleefd dan ik. Zwartgeblakerd zover het oog reikte. Doodzonde! We eten prima bij de Club Nàutic in St. Feliu en gaan dan weer onze eigen weg. Zij gaan nog door naar Barcelona.

Samen met Koert heb ik nog een korte trainingsrit in het natuurpark Cap de Creus gedaan. Koert op een totaal niet passende mountainbike trapte zonder schroom en best heel knap de enorme hellingen op, die soms boven de 20% kwamen. Dapper joch!

Tenslotte op onze laatste dag aan de Costa Brava fiets ik nog van 8 meter naar 520 meter hoogte, naar het klooster Sant Pere de Rhodes. Een klim van ruim acht kilometer, met flinke stijgingspercentages tot 18%. Zonder al te veel bagage naar boven, het gaat lekker ondanks de hittegolf van dat moment. Klimmen is geen probleem meer, ik heb het geleerd en .....niet te vergeten, de conditie is er nog grotendeels. 

Zicht op het klooster, hoewel wel klein formaat....

Wat een magnifieke uitzichten over de Middellandse zee en Cap de Creus, (Kruiskaap) de meest oostelijke punt van het Iberisch schiereiland.

Het avontuur zit er nu op, we zijn op de terugweg. Uiteraard doet de (Citroën) CX zijn best om het nog wat avontuurlijker te maken. We blijken op een zwarte zaterdag terug te rijden. Die fout maak maar je maar één keer. Midden in een enorme file voor Montpellier houdt alles op. In ieder geval de accu (is eigenlijk geen CX, hé.....) is aan het einde van zijn latijn. Kosten stroomstootje van de Dépannage, 175 euro......Wat doet een gewone werkende toch verkeerd, denk ik soms. We zitten nu in Lunel. Eigenlijk hadden we onderweg moeten zijn maar ik heb net een accutester gekocht en die wees uit dat we maar beter terug konden naar ons hotel. Morgen zijn de garages weer open dus in ieder geval dan een nieuwe accu en wellicht ook dynamo. Als ervaren CX rijder, heb ik die bij me. Dus waarschijnlijk morgen in de loop van de dag weer "en route"!


Després de moltes setmanes i quilòmetres de ciclisme, que va aparèixer breument que "gall dindi fred"(traducció literal del "cold turkey"potser u terme descongut en Català) es detindria. I tant que estaria bé, però no ho faig. El primer viatge que vaig fer al Alt Penedès. Des de la casa he fet un petit cercle de 34 km molt tranquil. Si més no se sentia però la velocitat mitjana serà diferent. Deliciós pels turons que sens dubte ens diuen muntanyes. 


Al centre de la foto de baix de la casa on ens vam quedar a prop de Vila Franca del Penedès,
on tenim una nit de formació dels Castellers va assistir al seu camerino. Hi ha també una gran oportunitat de tapes per menjar, així que estava tot bé.

Els Castellers (torres humanes) veure era una cosa que jo realment volia. Sovint vist a la televisió, però mai en la vida real. Impressionant! només
"Els Gegants" es va mantenir com l'ús típic català a la meva llista de desitjos. Però de vegades uns dies després i tot el que va venir també.

A Sant Feliu de Guíxols és un retrobament amb els meus companys ciclistes a les Ardenes belgues dues, el nord de França, Evert i Valerie. Ells són ara també a Espanya han arribat i sobretot immediatament després que el límit és d'un paisatge totalment diferent al que jo vaig experimentar. Negre lluny com l'ull podia veure. Quina vergonya! Mengem molt bé en el Club Nàutic a St Feliu i després anar per camins separats. Encara van a Barcelona.
Juntament amb Koert tinc un passeig curt de capacitació al Cap de Creus fet. Koert amb bicicleta de muntanya totalment no acceptable i el millor sense dubtar-ho va començar molt intel · ligents els enormes turons, que de vegades per sobre del 20%. Noi valent!

Finalment en el nostre últim dia a la Costa Brava pujo que de 8 metres a 520 metres, fins al monestir de Sant Pere de Rodes. Una pujada de més de vuit quilòmetres, amb gran percentatge augmenta al 18%. Sense pujar massa equipatge, és bo tot i l'onada de calor del moment. Escalada ja no és un problema, he après ..... per no parlar de la condició segueix sent en gran mesura.
Quina magnífiques vistes sobre la Mediterrània i el Cap de Creus (Kruiskaap) és el punt més oriental de la Península Ibèrica.
L'aventura és d'ara, que estem perdent. Òbviament, el CX (Citroën) tot el possible perquè sigui encara més aventurer. Vam provar el dissabte Negre per fer retrocedir. Però cometre el mateix error una vegada. Enmig d'un arxiu enorme de mantenir tot a Montpeller. En qualsevol cas, la bateria (CX no és realment, eh .....) al final de la seva corda. La recuperació del flux de costos cops, 175 euros ...... Què fa una jornada ordinària de treball segueix estant malament, de vegades penso. Ara estem en Lunel. En realitat, hauríem d'anar, però m'acabo de comprar un mesurador de la bateria i es va trobar que és millor que podria tornar al nostre hotel. Demà els garatges d'obrir de nou per que almenys una bateria nova i possiblement dinamo. Si CX pilot amb experiència, he de mi. Així que probablement demà durant el dia "al camí"!

26 juli 2012

Na twee dagen bijkomen in Poblenou volgt de laatste rit naar het eerste vakantieonderkomen. Dwars door Barcelona rijd ik, over de Avinguda Diagonal. Prachtig! 

Over vrijwel de hele Avinguda is een fietspad aangelegd. Alleen bij de grote kruisingen en rotondes moet er geïmproviseerd worden.

Uiteindelijk rijd ik de stad zelf uit. Niet dat je daar veel van merkt wat je rijdt naadloos over in de voorsteden zoals Esplugues de Llobregat en St Joan Despì. Soms kom je zomaar nog modernistische wonderen tegen, waar deze omgeving mee bezaaid is.

Via mij welbekende plaatsen als Molins de Rei, Cervellò en Vallirana klim ik overigens ongemerkt van een 30 meter naar 200 meter hoogte. Maar dan......ik ben niet gewaarschuwd voor de klim die dan gaat volgen richting Olesa de Bonesvallès. Over een grote afstand 15% en meer klimmen met een uitschieter naar 21%. Hier wreekt zich het uitgaan met de hotelbaas op dinsdagavond. Misschien toch iets te veel genoten? Ik merk het in ieder geval duidelijk, hoewel het ook een erg zware klim is. Uiteindelijk ben ik boven op zo’n 454 meter hoogte. Dat waren ruim 250 klimmeters op een hele korte klim. 

Daarna volgt er een prachtige achtbaan naar beneden die maar doorgaat en doorgaat tot aan het genoemde dorpje. En dan rijdt daar zomaar een lange Citroën CX met gele kentekenplaten. Vier weken na dato en vandaag een ritje van bijna 45 kilometer.

Després de dos dies de descans al Poblenou segueix l'última etapa del meu viatge al primer allotjament de vacanças  amb la meva familia. De pedalejo pel mig de Barcelona, a través de l'Avinguda Diagonal. Què maca! Pràcticament tota l'avinguda té un carril per a bicicletes. Només en les grans cruïlles i rotondes s'ha de imporvitzar. Al final jo surto pedalejant. No t'adones fàcilment perquè surts pedalejant de Barecelona a travès d'Esplugues i St. Joan Despi, suburbis de la ciutat. A vegades s'et creven les maravelles modernistes que cobreixen aquesta part de la ciutat.

A través dels meus llocs coneguts com Molins de Rei, Cervelló i Vallirana pujo de manera inadvertida de 30 metres a 200 metres. Però després ...… ningú m'ha advertit de la pujada que ve a continuacio, seguint les Bonesvallès direcció Olesa. Durant una llarga estona una escalada del 15%, amb un pic de 21%. Ara sí que es venja la nit de dimarts que vaig sortir amb el gerent de l'hotel . Potser vaig gaudir massa? Ho noto en tot cas, és clar, tot i que és una pujada molt dura. Al final, estic al cim d'uns 454 metres. Vaig pujar més de 250 metres en un desnivell molt curt.

Desprès segueix una muntanya russa meravellosa que només va cap avall i arriba fins al poble. I llavors trobo un cotxe llarga. Un tant familiar Citroën CX amb matrícula de color groc. Fa quatre setmanes que el vaig veure per última vegada. Avui he fet un passeig de 45 quilòmetres.

Twintig jaar later....

Maandag 23 juli 2012

Na een rustig nachtje, zoals gezegd in mijn vorige bericht van vanochtend zoef ik de berg af. Hoe verder ik daal, hoe smeriger de lucht wordt. Dampig en beklemmend. 

Over toch goed te rijden wegen nader ik Barcelona.  Bij Llinars del Vallès rijd ik zelf even parallel aan de snelweg, op een zandweg. Diverse plaatsen die ik vooral ken van de landkaart passeer ik: Cardedeu, la Roca del Vallès. In Vilanova del Vallès neem ik even tijd om een blikje te drinken en een chocolade croissant weg te werken. Ik heb niet veel nodig want het ontbijt was prima, En zo volgen Monttornes (del Vallès, gellukkig maar...) Montmelo, Martorelles tot aan Montcada. 

Opvallend is dat veel wielrenners je hier groeten en ook soms vragen of alles goed gaat. Daar is in Nederland natuurlijk ook geen beginnen aan. Bij een tankstation probeer ik een blikje uit een automaat te trekken hetgeen keer op keer mislukt. Het blieft mijn euro niet. Binnen staan dezelfde blikjes voor dezelfde prijs. Ik zeg tegen de kassier dat de automaat het niet doet en hij knikt of zoiets en kijkt me aan van “Wat kan mij dat nou verrotten” 

Ik heb onderweg na overleg met een man in een auto, die mij trots meldde nog bij de tour in de Pyreneeën te zijn geweest, maar volgens mij idee had waar Macon ligt, nog een stukje van het zandpad langs de rivier de Besòs de probeerd. Nou ja rivier.... Afijn het paadje werd niet onderhouden en  de struiken, met vast veel doorns of andere neteligheden kwamen erg dichtbij. Dus weer langs de gewone weg. 

Ook kom ik regelmatig weer de dames langs de weg tegen die de auto’s zitten te tellen. IJf zou ze groeten, maar alleen als ze geen parasol hebben, want dat vindt hij zielig. Soms zijn de stoeltjes leeg en zijn de dames in geen velden of wegen te bekennen. Hoe moet dat dan met de telling, die klopt dan toch niet meer? En hoe doen ze dat sowieso met mij, een fietser. Tel ik mee? Of ben ik een andere categorie? Ik zie ze wel vaak kijken van: “Wat moet ik hier nou mee?” Daar heeft mijn baas het niet over gehad. 

Bij Sant de Coloma de Gramenet ontvouwt zich een prima fietspad dat later overgaat in een park, of zoals het hier heet Parque Fluvial de Besòs. Het klinkt gek, maar voor een fietser is het een koninklijke entree in de conglomeratie. 

Ik word er helemaal blij van. 

Het lijkt wel frisse lucht; die is trouwens wel wat opgeknapt. Aan het eind, bij de zee, is het niet mooi afgemaakt. Je rijdt via een stukje onverhard terug naar een doorgaande weg en doorkruist een gedeelte met deels gesloopte woningen. Nee Barcelona, dit oogt niet! Of was het nog in Sant Adrià de Besòs, want dan kan ik het begrijpen. 

Voor ik het doorheb zit ik op de Avinguda Diagonal, de verkeersader die Barcelona doorsnijdt. Maar hier nog niet zo heel breed. Hé, er rijdt tegenwoordig een tram. En in het midden is een fietspad. Da’s heel gemakkelijk te bereiken via de drukke weg. 

Fietspaden zijn trouwens zaken die ze zowel in Frankrijk en Spanje niet goed begrijpen. Een kruising met een weg? Dan toch gewoon een stoeprand, plotseling. Of 100 meter fietspad, leuk, want we hadden wat geld over! In Frankrijk waren er  fietspaden die voortdurend van wegdek veranderden. Kom we hebben nog wat stoeptegels buitenformaat over. Daar kan een fiets toch wel overheen rijden. Goh een smalle brug, daar kan de fietser best tussen het overige verkeer.....

Afijn, positief gezien, er zijn nu in ieder geval fietspaden en in Barcelona zijn er schijnbaar zelfs veel. Weliswaar voor recreatief gebruik, dat ligt hier nu eenmaal en ook wel heel begrijpelijk, anders.

Ineens duikt een bekende naam op, Carrer de Pallars. Een deel dat ik niet ken, nooit geweest. Carrer Bac de Roda die naar Pepe’s huis leidde en dan moet ik even anders want de verkeersrichting verandert. En zo komt dan de reis tot een einde, best goed te doen dat fietsen in Poblenou. Een ererondje over de rotonde bij ons voormalige huis op nummer 222 en dat was het dan, eigenlijk. In het totaal heb ik deze rit nu exact 2050km gefietst. Er komen vast nog wat plezierkilometers bij, zonder bepakking en ik moet nog zo’n 50km naar het verzamel/ hereniging punt. 

Een kort wandelingetje door de wijk Poblenou. Het is que levendigheid onherkenbaar veranderd. Ongelooflijk druk op de kleine Rambla, veel toeristen ook, veel winkels, luxe eetgelegenheden, luxe bars enzovoort. Wel veel leven, maar toch, is iedere vooruitgang dat werkelijk? Nu ja, dat is te pessimistisch, het gaat goed met de wijk!

Dilluns, juliol 23, 2012

Després d'una nit de descans, com ja he dit en el meu anterior post d'aquest matí em geni de baix de la muntanya. Com més lluny de descendir, el més brut l'aire. Estirades i opressiva. Encara està bé per conduir a les carreteres que s'acosten a Barcelona. Quan condueixo Llinars del Vallès per un moment paral · lel a la carretera en un camí de terra. Diversos llocs que conec la major part del mapa que passen: Cardedeu, la Roca del Vallès. A Vilanova del Vallès, em prenc un temps per beure una llauna i un croissant de xocolata per esborrar. No necessito molt, perquè l'esmorzar estava bé, i així que segueixi Monttornes (del Vallès, de gracia però ...) de Montmeló, Martorelles fins de Montcada.

Crida l'atenció que molts ciclistes aquí salutacions i pregunten de vegades si tot va bé. Allá, als Països Baixos tampoc s'iniciï. En una estació de servei, tracte d'una llauna d'una expenedora atraure el que en repetides ocasions ha fallat. El no voll meus euros. A l'interior són les mateixes llaunes pel mateix preu. Li dic a la caixera que la màquina no funciona o alguna cosa i ell assenteix i em mira de "Què a qui li importa"

Vaig després de consultar amb un home en un cotxe, que conserva amb orgull anunciar la gira als Pirineus han estat, però crec no saber on és encara Macon, una mica del camí de terra al llarg del riu Besòs del tractat. Bé riu .... De tota manera el camí no es va mantenir i els arbustos amb espines o una altra fixa espinosos molts avui ha estat molt a prop. Així que de nou per la carretera principal.

A més, jo vinc amb regularitat a les donas al llarg de la carretera en què els cotxes són per explicar. IJf saludar-los, però només si no tenen paraigües, perquè considera que és patètic. De vegades les cadires buides i les dames estan fora la vista. Què serà del cens, no més que això no? I com ho fan que de tota manera amb mi, un ciclista. Els conte? O jo sóc una categoria diferent? Els veig sovint busquen: "Què faig amb aquest" Des que el meu cap no ha parlat.

Al Sant Coloma de Gramenet es desenvolupa un gran carril per a bicis, que després es converteix en un parc, o com se l'anomena Parc Fluvial de Besòs. Sembla una bogeria, però per a un ciclista és una entrada real en el conglomerat. Estic molt feliç. És com l'aire fresc, que és de fet una mica reformat. Al final, al mar, no és agradable acabat. Vostè maneja a través d'un tros de terra de nou a un carrer principal i va creuar una part de les cases demolides en part. Sense Barcelona, ​​això no es veu! ¿O va ser a Sant Adrià de Besòs, perquè llavors puc entendre.

Per a mi, la idea que em sento a l'Avinguda Diagonal, la carretera que travessa Barcelona. Però no aquí, així que molt ampli. Escolta, hi ha un tramvia a l'actualitat. I en el medi és un carril bici. Això és molt fàcil accés des de la carretera molt transitada.

Carrils-bici també són coses que tant França com Espanya no entenen. Una intersecció amb una carretera? A continuació, només una vorera, de sobte. O a 100 metres de ciclisme, la diversió, perquè teníem una mica de diners!? A França hi va haver camins que van canviar constantment de la carretera. No tenim encara una certa grandària a la vorera. Es pot passar per sobre d'una bicicleta de totes maneres. Oh, un estret pont, on el ciclista podria millor entre la resta del trànsit .....

De tota manera, el costat positiu, hi ha almenys a Barcelona hi ha carrils bici i fins i tot de gran aparença. De totes maneres per a ús recreatiu, que és ara, un cop aquí i és molt comprensible, però.

Tot d'una, un nom familiar apareix, Carrer de Pallars. Una part que no sé, mai va ser. El carrer de Bac de Roda, que va portar a la casa de Pepe i després tinc una mica diferent perquè la direcció del moviment canvia. I llavors el viatge a la seva fi, la millor manera de fer el bé que el ciclisme al Poblenou. Una ronda de honor a la rotonda prop de la nostra antiga casa al número 222 i que era, de veritat. En total, 2.050 quilòmetres amb bicicleta que exactament aquest passeig ara. Hi haurà algunes milles lluny de la diversió, sense equipatge i tinc uns 50 km fins al punt d'agregat / la reunificació.

Un curt passeig a través del Poblenou barri. És la vivacitat Que irreconeixible. Una pressió increïble a la Rambla petita, més llarg, també molts turistes, moltes botigues, restaurants, bars de luxe i així successivament. Per molt que la vida, però és que realment algun progrés? Bé, això és massa pessimista, que va bé amb el barri!

De laatste loodjes wegen vast niet zwaar

Zo, ik leef nog ;-) Geen taferelen, niets, gewoon een nacht moederziel alleen in een hotel.

Het stinkt hier trouwens naar rook en ook hangt er een damp in de vallei. De dame die men bediende werd al gebeld door een collega of er brand is. Maar vooralsnog denken we beiden dat het de rook is van de enorme bosbranden in de Empordà, bij de grens. Denken en hopen, want het is hier zo mooi.

Zometeen omkleden, de fiets zadelen en op Barcelona aan. Ben benieuwd of het lukt om een beetje rustig die stad in te fietsen. Het zou, naar verluid, mogelijk moeten zijn als ik de river de Besòs volg.
Op een week na (volgens mij, maar ik ben niet helemaal zeker) twintig jaar na ons vertrek na zes prachtige maanden.


L'últim  plom segurement no pes pesada.

Per tant, encara estic viu;-) No hi ha escenes, res, només una altra nit sol en un hotel.

També fa olor de fum i també hi ha un vapor a la vall. La senyora que va servir va ser cridat ja per un company de feina o hi ha un incendi. Però no obstant això, tots dos pensen que el fum dels incendis del bosc enorme a l'Empordà, prop de la frontera. Pensi i esperança, perquè és tan bonic.

El pujar la roba, una cadira de muntar amb bicicleta ja a Barcelona. Em pregunto si funciona una mica tranquil en el que el ciclisme de la ciutat. Seria, segons sembla, serà possible si segueixo el riu Besòs
Una setmana després (al meu entendre, però no estic del tot segur) vint anys després de la nostra partida després de sis mesos esplèndids i inoblidables.

Zondag 22 juli 2012 Een rustdag na een rustdag

Gisteren ben ik in Sant Dalmai gebleven omdat ik eigenlijk teveel had gevraagd van mezelf op vrijdag. Bijna 100 kilometer met 920 stijgmeters. De derde klimrit van deze reis maar dan dus wel veel kilometers en warmte. Afijn, en dagje herstellen is prima. En ik kan rustig op Barcelona aan. In Sant Dalmai logeer ik bij een veel ergere fietsgek dan ik. Hij wil nog een keer op een zgn “single-speed” ofwel met één versnelling naar België rijden waar zijn vrouw vandaan komt. Verder heeft hij meerdere reizen gemaakt op de fiets onder andere in Afrika en vele landen van Europa. Ook al heeft hij sinds een paar jaar nog maar één long door longkanker, zijn dromen zijn er nog. Het was gisteren trouwens de hele dag bewolkt, weer eens wat anders.

Vandaag rijd ik voornamelijk via toch nog wel drukke wegen naar het Montseny gebergte ten noorden van Barcelona.

Ik passeer ondermeer het bij Breda gelegen Hostalric. Daar binnen rijden vraagt nog het nodige klimwerk, zo steil op een bepaald gedeelte dat ik bang ben dat het voorwiel los gaat komen. Ik vind die helling later niet terug op de fietscomputer, hij was ook maar enkele tientallen meters. Je vindt er een mooi voorbeeld van een dorp of stadje uit de middeleeuwen dat ook nog een 18e eeuws fort op het hoogste punt  van het dorp. 

Hostalric

Gezicht op het Montseny gebergte vanuit Hostalric

Na de afdaling stiefel ik op Sant Celoni aan, een dorp of stadje dat ik nog ken van de vakantie van vorig jaar. Vandaar uit zal ik eerst langzaamaan het Montseny gebergte inklimmen. Gisteren heb ik nog geïnformeerd naar een overnachtingsplek in Sant Celoni (denk ik) maar geen reactie gehad. Dan ga ik toch lekker naar de camping, op mijn luchtbedje voor de tent liggen? 

Als ik op 375 meter hoogte ben, rijd ik tot mijn grote verbazing langs het betreffende hostal. Da’s nou ook wat. Ik kan er terecht maar avondeten (vanaf 21 uur sopar) kan niet want het is een weekend gelegenheid. Maar er kan nog wel wat gemaakt worden en vanaf 17 uur komt er een prima salade en koude groentepuree soep langs. Een koffie en wat ijs maakt het compleet. Vervolgens meldt de ober dat ze gaan en dat ik de sleutel moet gebruiken om binnen te komen. Best wel typisch eigenlijk maar met Kok heb ik ook enkele keren meegemaakt dat je zonder personeel in een hotel verblijft. Als er zich nu maar geen scènes uit die andere Stephen King film gaan afspelen, immers ik zit nu ook in de bergen, zij het laag en in de zomer, maar toch.....www.youtube.com/watch?v=32A7bTalgAE&feature=fvwrel Om 18 uur vertrekt het personeel en ik blijf, echt waar, alleen achter in het hostal. Ik voel me zo verdomd alleen, hahahaha.

Nee, het zal wel loslopen toch? Ja, ik zit weer aan de Rosé/ Rosat. 

Hoe dan ook.....ik ga er van uit.....dat ik morgen gewoon naar Barcelona fiets. De trip eindigt dan eigenlijk. In de loop van de week arriveert de rest voor de vakantie. Geen tijd meer dus voor rondrijden. Nou het is ook mooi en prachtig geweest, nu langzaamaan gaan afkicken. Nog een kleine dertien kilometer en ik heb er 2000 opzitten, deze reis. Vandaag "maar" 56 kilometer, lekker rustig

O ja nog iets, Catalaanse of Spaanse kinderen en/of volwassenen zijn zeker zo lawaaiig als Nederlandse kinderen,  jeetje... ik voel me weer helemaal thuis. 

Diumenge, juliol 22, 2012 Un dia de descans després d'un dia de descans

Ahir em vaig quedar a Sant Dalmai perquè en realitat havia demanat massa de mi mateix divendres. Gairebé 100 quilòmetres amb 920 metres d'ascens. El viatge de escalar (??)tercera d'aquest viatge, però també ho fan molts quilòmetres i la calor. De tota manera, un dia i recuperant está bé. I jo puc tranquil · lament anar a Barcelona. A Sant Dalmai m'allotjo en un munt pitjor del altre cilcista boig, però no dromido. Ell vol una vegada més el que es denomina "velocitat única" o amb una acceleració a Bèlgica, on la seva esposa ve. També ha realitzat diversos viatges a la bicicleta en particular a l'Àfrica i molts països d'Europa. Tot i que té fa uns anys només un càncer de pulmó, els seus somnis encara hi són. Ahir va ser realment ennuvolat tot el dia, alguna cosa diferent.

Avui condueixo principalment a través de camins encara segueix ocupat al nord de les muntanyes del Montseny de Barcelona. Pas entre la Hostalric troba a Breda (que és també una ciutat gran en els Països Baixos). Des que va entrar pregunta segueix sent a pujar, de manera costeruda en una àrea en particular que em temo que la roda davantera es deixi anar. Crec que el pendent no és posteriorment tornar al ordinador del ciclisme, que estava a pocs metres. Trobareu un bon exemple d'un poble o ciutat de l'Edat Mitjana que, fins i tot una fortalesa del segle 18 al punt més alt del poble.

Després de la baixada em passeig molt tranquil.lament a Sant Celoni, un poble o una ciutat, que jo sàpiga els dies de festa l'any passat. A partir d'aquí, vaig a començar una pujada gradual de les muntanyes del Montseny superiors. Ahir em va informar un lloc per allotjar a Sant Celoni (crec), però no hi ha resposta. Llavors podria conduir fins al campament, al meu llit d'aire per la mentida de la botiga?

Si estic en 375 metres, jo tiro per la meva sorpresa, al costat del alberg corresponent. Això és realment tot això. Jo puc anar-hi, però el sopar no es pot perquè és una ocasió de cap de setmana. No obstant això, encara es poden fer i el que a partir de les 17 hores una gran amanida i sopa freda al llarg de puré de verdures. Un cafè i una mica de gel fa que sigui completa. Llavors el cambrer diu que va i que ha d'utilitzar la clau per entrar. Bastant típic en realitat només amb el Kok d'un parell de vegades he experimentat que sense personal en un hotel. Si no hi ha escenes, però ara que altres pel · lícules de Stephen King a jugar, perquè ara estic a les muntanyes, encara que de baixa i a l'estiu, però tot i així..... http://www.youtube.com/watch?v=32A7bTalgAE&feature=fvwrel. A les 18 hores el personal i jo em quedo, de veritat, només a l'alberg. Em sento tan sola maleïda, jajajaja.

No, és probable que encara vaguen? Sí, estic de tornada a la Rosé / Rosat.

De tota manera ..... estic assumint que demà ..... només ha d'anar amb bicicleta de Barcelona. El viatge acaba en realitat. Durant la setmana arriben la Battista,  en Koert, en IJf i la Bloeme per les festes. Així que el temps no més per a la conducció de tot. Bé, també és bonic i meravellós ha estat, són ara poc a poc el deslletament. Un altre quilòmetre 13 petits i jo tenia 2.000 a seure, a aquest viatge. Avui només 56 km, molt tranquil.

Ah una altra cosa, els nens i / o els adults catalans o castellans són tan sorollosos com els nens holandesos, cels ... Em sento de tornada a casa.

Catalunya!

Vrijdag 20 juli 2012 Catalunya!

Na een ontbijtje vertrek ik uit de Gites zoals het officieel heette. Eerst neem ik beneden wat foto’s van het monument zoals ik gisteren beschreef. 

En....tot mijn grote verbazing staat er een “jeune fille” te douchen bij het bushokje. Wie gaat daar nou douchen? Er is verder niets, geen camping, ik zie geen riviertje... Ze loopt weg in het niets. 

De col, ik had het gisteren goed ingeschat, KNAL 15% en meer omhoog. Dan maak ik een fout die ik niet zou moeten maken met mijn kennis de van de Fransozen. Ik volg de borden   die ze geplaatst hebben in de richting La Vajol in plaats van dat ik de GPS-lijn volg. Die wijst zo lijkt het terug naar Les Illas. Het boekje beschrijft een steile helling die gaat afvlakken maar wat ik meemaak gaat andersom. Andersom klopt niet helemaal want 15% als vlak betitelen is niet juist maar het wordt nog erger. En dat met koude spieren. Om een hoek zie ik een regelrechte muur me uitdagen. We gaan boven de 20%! Lopend op een gegeven moment hoewel dat op dit wegdek en met zo’n 40 kilo fiets een hachelijke onderneming is. Oppassen niet weg te glijden want dan houd ik er niets meer aan. Gelukkig vlakt het na enkele tientallen meters weer iets af. En dan wordt het...een karrepoor waar pas geleden nog een diepe geul in gezet is. Vol met keien. ik ga terug naar de gps lijn, heel voorzichtig die 24% helling met kuilen en losse stenen weer af, continu bij

remmende. Leve de schijfrem! Nogal onlogisch vind ik de lijn en ga die volgen en inderdaad, dit rijdt soepeltjes omhoog zo tussen de 5 en 10% wisselend. Vlak voordat de verharding ophoudt komt er een boer aanfietsen die even met een jerrycan wat water gaat halen uit een bron. 

Ja Kok, hier zou jij blij van worden....

Hij zegt: het is maar een kilometer slechte weg en dan asfalt. Bon courage! Catalaans heb ik nog niet gehoord. 

Nog in Frankrijk, zicht op Catalunya 

Inderdaad over deze, zeker niet slechtste weg van de route, wel stijgende, bereik ik de grens. 

Een Franse vlinder, of toch een Spaanse?

die eigenlijk hier heen moet...

Een open ronde plek markeert die, met daarbij een monument voor Lluis Companys, ondermeer de toenmalige president van de Catalaanse regering (Generalitat) in1933.In 1934 werd hij door het leger gearresteerd nadat de Catalaanse onafhankelijkheid was uitgeroepen en veroordeeld tot 30 jaar cel. In februari 1936 volgde na een linkse verkiezingsoverwinning amnesty en Companys werd weer president in het autonome Catalonië. In de jaren die daarop volgen krijgen de communisten steeds meer macht, mede onder druk van de steunende Sovjet Unie. De anarchisten en Trotskisten verliezen hun invloed en de communisten worden oppermachtig. Companys verliest zijn  macht. Na de val van Barcelona in januari 1939 en de uiteindelijke vestiging van de Franco dictatuur vlucht Companys naar Frankrijk. Hij wordt echter door de Gestapo gearresteerd en uitgeleverd aan Franco. 

Na een maand lang vernederingen en martelingen wordt hij op 15 oktober 1940, als enige leidende president van een regio in Europa, doodgeschoten in een slotgracht van de het fort Montjuic in Barcelona. En nu...dus een held die herdacht wordt. Het olympisch stadion draagt ook zijn naam. Tot zover deze geschiedenisles die wellicht ook deels verklaart waarom Catalonië, nu de veertig jaren onderdrukking onder Franco, weer zo Catalaans is. 

De grens

Ik eet een banaan en drink wat druivensap. Ineens verschijnen er twee enorme honden op deze totaal verlaten plek. Maat St. Bernhard maar waarschijnlijk een plaatselijk herder variant en helemaal wit. Ze beginnen luid naar me te blaffen, wel van afstand. Onwillekeurig moet ik denken aan een horrorfilm van Stephen King met zo’n soort hond in een hoofdrol: https://www.youtube.com/watch?v=v0k21yeVMbM  Als er dan zowaar een auto langs rijdt zie ik de honden als een idioot met die auto meerennen. Hmmmmm, wat nu? Ik heb zo’n hondenverjaag apparaat bij me. Maar zou dat helpen tegen dit soort buitenboord maat honden? Ik ben er niet gerust op, de honden zijn nu uit het zicht en ik besluit mijn bijna drie kilo zware kettingslot los op het stuur te leggen. Een rol als in Cujo heb ik voor mezelf niet bepaald in gedachten, jammer voor die honden. Op de fiets dus, in de ene hand de hondenpieper en de andere hand het stuur met de ketting nabij. Ik heb bedacht dat ik die beesten maximaal binnen 500 meter tegen zou moeten komen. Nergens op gebaseerd natuurlijk, maar daarna meen ik me veilig te moeten voelen. Rechts van de weg hoor ik uit het struikgewas wat geblaat....dus toch herdershonden? De anticlimax, ze laten zich niet meer zien en ik suis omlaag, kom in een flits nog een zwoegende collega tegen de andere kant op. Dus mochten er berichten verschijnen over een gruwelijk voorval met fietser op de Col de Manrell, 724 meter hoog..., ik was het niet. 

Alras bereik is de eerste Catalaanse plaats in Spanje. O ja, er stond nog een tekst op een steen, ook al bent u nu van staat gewisseld, het is dezelfde natie, wat leeft die identiteit toch.

In La Vajol pak ik een uitgestorven terras en doe me tegoed aan een Entrepan de Tortilla en een Café amb llet, ofwel koffie met melk. En dan verder omlaag en omlaag, het lijkt vliegen, maar geen seconde onoplettendheid geoorloofd, kijk goed naar het wegdek, gaten, steentjes, bochten, een enkele auto. Niet afgesproken in mijn hoofd is dat er daarna ook weer fors geklommen moet worden. Zo tegen de 5% over ruim zes kilometer vind ik niet nog eventjes omhoog rijden, Bennie. Zeker niet met de koperen ploert die me teistert. Een stel Nederlanders in een auto, meer precies een Renault Espace juicht me toe, dat gebeurt wel vaker trouwens. Of lachen ze slechts over deze “Ciclista boig” 

Even een wandelingetje, haha

De fiets als statief

Er is een overnachtingsplek voor me geregeld iets ten westen van Girona. Dan blijkt er venijn in mijn GPS te zitten. Die geeft de nog te rijden afstand......hemelsbreed aan. En dat valt tegen met al die beklimmingen. Terwijl ik eerst denk uit te komen op een schappelijke 73 kilometer rijden, staat de teller aan het einde op bijna 98 kilometer. Ik denk de zwaarste rit tot nu toe en vast weer onverantwoord voor mijn lichaam. Zo voelt het wel een beetje. De rit voert, deels onverhard, wat klimt dat lastig, via Banyoles (ik heb niet meer de puf om nog een foto te maken van het bekende olympische meer) alwaar ik nog wat drinken en bananen koop en gaat dan via een soort van snelweg de C66, naar Girona. Onbegrijpelijk voor een Nederlander dat je hier mag fietsen, maar er zijn wielrenners die het voor hun plezier doen. Bij mij is dat afwezig op dat moment. Via de conglomeratie van Girona en plaatsen vindt ik uiteindelijk de eindbestemming van vandaag...en morgen, het dorpje Sant Dalmai, het is 20:30uur.

Wolken die me enige tijd afdekten, de avond valt.

Divendres, juliol 20, 2012 Catalunya!

Després d'esmorzar, sortir de les “Gites” com es diu oficialment. Primer acabar amb algunes fotos del monument tal com el vaig descriure ahir.

I .... al meu gran sorpresa un "jeune fille" a la dutxa a la parada d’autobús. Qui hi ha hi ha la dutxa? No hi ha res, no es pot acampar, no veig un riu ... Ella s'allunya en res.

La col, que ahir bona estima, Puff 15% i fins a més. Després comet un error que no he de fer amb el meu coneixement dels francesos. Que segueixi les indicacions que s'han col · locat en la direcció de la Vajol en lloc de la línia de GPS que segueixo. El que indica que sembla tornar a Les Illas. El fullet de Bennie descriu un pendent pronunciat és aplanat, però el que sento és al revés. Per contra no és cert no és tan plana com a dret el 15% no és correcta, però es posa pitjor. I amb els músculs freds. Al voltant d'una cantonada veig una paret recta per desafiar. Anem per sobre del 20%! Córrer en un punt que, si bé aquesta carretera i prop de 40 lliures de bici una empresa perillosa. Amb compte de no escapar perquè m'encanta res més. Afortunadament aplanat després d'uns metres cap enrere. I llavors els pobres ... un carro que ha estat recentment posat en un barranc profund. Ple de roques. Torno a la línia de GPS, amb molt de compte amb el 24% de pendent, amb sots i pedres soltes de nou, de forma contínua inhibitori. Visca el disc! Contra tota lògica, em sembla la línia i vagi que el segueixen i, de fet, aquest surti a la perfecció entre el 5 i el 10% mixta. Just abans que acaba el paviment s'arriba a un agricultor a bici aquí amb un bidó pot anar a buscar una mica d'aigua d'una deu.

Ell diu que és només un quilòmetre de distància i l'inconvenient que l'asfalt. Bon courage! Català no he escoltat.

De fet, en això, certament no és el pitjor dels camins de la ruta, però en augment, arribo a la frontera.

Un marques oberts tot el terreny que, juntament amb un monument a Lluís Companys, entre ells el llavors president del govern català (Generalitat) en 1933.

En 1934 va ser arrestat per l'exèrcit després de la independència català es va proclamar, i condemnat a 30 anys de presó. Al febrer de 1936 va seguir una victòria electoral d'esquerra i Companys d'amnistia va ser de nou president de la Catalunya autònoma. En els anys que segueixen als comunistes guanyar més poder, en part sota la pressió del respatller Unió Soviètica. Els anarquistes i els trotskistes perdre la seva influència i els comunistes són suprems. Companys perd el seu poder. Després de la caiguda de Barcelona el gener de 1939 i l'eventual establiment de la dictadura de Franco Companys de vol a França. Ell, però, per la Gestapo arrestat i extradit a Franco.

Després d'un mes de durada, la humiliació i la tortura, que és el 15 d'octubre de 1940, l'únic president d'una regió líder a Europa, un tret en un fossat de la fortalesa de Montjuïc a Barcelona. I ara ... a un heroi que es commemora. L'estadi Olímpic porta el seu nom. Fins ara, aquesta lliçó d'història que potser explica en part per Catalunya, ara quaranta anys d'opressió sota el franquisme, de nou com el català.

Puc menjar un plàtan i beure una mica de suc. Tot d'una, apareixen dos gossos enormes en aquest totalment desert. Mida de Sant Bernat, però probablement una variant local de pastor i blanc del tot. Ells comencen a bordar en veu alta a mi, però des de la distància. Involuntàriament, penso en l'horror de Stephen King amb un gos en un paper de lideratge: https://www.youtube.com/watch?v=v0k21yeVMbM Si hi ha fins i tot un cotxe que circula al llarg dels gossos que veig com un idiota que corren amb cotxe. Hmmmm, i ara què? Tinc dispositiu de desallotjar gossos amb mi. Però això podria ajudar contra aquest tipus de mida dels gossos fora borda? No em va tranquil · litzar, els gossos estan fora de la vista i decideixo que el meu cadena bloqueig de gairebé tres kilos  fluixa al volant per tal d’abordar. Un paper com dins Cujo, vaig decidir per mi mateix en ment, massa dolent per als gossos. A la bicicleta així, en una mà el senyal acústic del gos i l'altra mà la roda amb la cadena al voltant. Vaig pensar que les bèsties fins a menys de 500 metres ha de venir. Sense base, és clar, però crec que han de sentir-se segurs. A la dreta sento bels dels arbustos .... així que el que fan gossos pastors? L'anti-clímax, no són més que veure i em suis avall, vénen en un instant a un col · lega que lluita contra l'altre costat. Així que si apareixen missatges en un horrorós incident que implica un ciclista a la Manrell Col de, 724 metres d'alçada ... Jo no ho era.

Aviat assolir el primer lloc en català Espanya. Oh, sí, hi havia un altre text en una pedra, tot i que ara són capaços de canviar, és la mateixa nació que viu aquesta identitat encara.

A La Vajol prenc una terrassa deserta i li dec una Entrepan truita i cafè amb llet. I després més avall i cap avall, em sembla a volar, però no és una falta d'atenció sistemàtica permetre, fer atenció a la vorera, sots, grava, corbes, un sol cotxe. Que no es presentin al cap és que llavors cal pujar una vegada més fortament. En contrast amb el 5% més de sis quilòmetres, no pujo una mica de temps, Bennie. Certament no amb el pocavergonya de bronze que em afligeix. Una parella holandesa en un automòbil, més precisament un Renault Espace m'acull a mi, que passa sovint però. O que només es riuen d'aquesta "boig Ciclista"

Battista té un lloc per quedar per mi regularment a l'oest de Girona. Llavors sembla que hi ha verí en el meu GPS per seure. Això li dóna a la distància per anar derechito ...... a. I això està en contra de totes les ascensions. Encara que crec que els primers a arribar a un preu raonable 73 km de distància, el comptador al final de gairebé 98 quilòmetres. Crec que el més difícil viatge fins ara i es fixa un cop més irresponsable del meu cos. Per tant, se sent una mica. La unitat porta a terme, en part sense pavimentar, que puja tan difícil, a través de Banyoles (no he trobat l'energia per treure una altra foto de la famosa llac olímpica més) per prendre una copa i els plàtans per a la venda i després passa per una mena d'autopista C66, a Girona. Incomprensible per a un Neerlandès que es pot manejar una bici aquí, però hi ha ciclistes que ho fan per diversió. Per a mi que està absent en aquell moment. A través del conglomerat de Girona i llocs als quals finalment va trobar la destinació final d'avui ... i demà, el poble de Sant Dalmai, és les 20:30.

Donderdag/ dijous 19 Juli 2012

19 juli 2012 Catalunya, maar eigenlijk nog net niet!

Dat is althans het doel van de dag. Niet al te moeilijk want over 10 km zit ik in Catalonië. Frans-Catalonië welteverstaan, maar wat geeft dat? Eerst even wat boodschappen doen bij de plaatselijke Spar, nee geen grapje, vooral water en nog wat ander vocht en zoute stokjes. Het zal vandaag gelukkig een stuk koeler zijn met 32gr/c. 

Helaas gooit om iets voor twaalven een buitenthermometer al roet in het eten met de mededeling dat het al 34,5gr/c is. 

De rit begint met een lekkere afdaling. Maar eerst nog iets over het pension. Het was eenvoudig, dat had ik of hadden wel al eerder gehad. Maar de sfeer die de gastheren creëren bepaalt alles. Niet dat ze nou bijzonder hun best deden, nee, maar het was oké. Ook Kok zal zich nog de bruut herinneren met zijn overspannen vrouw, die ons feitelijk ter verantwoording riep dat we elders hadden gegeten. En dan dat hotel in Auxonne, onverschilligheid ten top. Het hoeft dus niet super de luxe, hoewel ook best fijn op zijn tijd, maar de kern ligt elders. Wat vinden we nu van het hok in Beaune? Ik zet het persoonlijk niet onderaan, hoewel qua slapen en de rest ook wel heel mager.

Alras  doemen de Pyreneeën op. Ze komen dichterbij, oef. En dan is daar, na een eerste klim de grens met Catalonië. Net of ik er al ben. Maar einddoel is Poble Nou in Barcelona. Een eitje vanaf nu..... En daarna nog een beetje verder, hoewel een echt rondje er niet meer in zit gezien de tijd.

200 meter maar, maar wel een mooie naam voor een col.

De dorpen die ik doorrijd rijgen zich aaneen en tegen vieren zit ik al in ......, het laatste dorp voor de Col de Manrell, die me tegelijk de grens met Spaans Catalonië zal geven. 

Om kwart voor vijf begin ik de beklimming. Ik hoop tegen zeven uur op de top te zijn en dan af te dalen naar één of ander Catalaans dorp. De beklimming is goed te doen, hoewel er pittige stukken in zitten. Zeker ook veroorzaakt door de warmte. Ik heb na het enigszins stukrijden van gisteren besloten om heel rustig te klimmen, en het lukt. Tegen kwart over zes bereik is Las Illas, het laatste dorpje voor de grens op 585 meter hoogte. Langs de weg stonden borden van slaapplaatsen. Dus, gevraagd en gelukt. op nog tweehonderd meter klimmen na vind ik het best. Morgen “fris” dat stukkie nog klimmen en dan omlaagsuizen Spaans Catalonië in. Fris? Ach ja, naar mijn idee amper geslapen vannacht, mijn hele fysieke systeem staat op zijn kop. Maar overdag heb ik er geen last van. Qua kracht voel ik me twintig, que geest verandert dat ook niet echter de realiteit van het aanzien, laat ik het zo maar noemen, is anders..die toont de spiegel. 

Etenstijd! Ik vervoeg me binnen want daar wordt gegeten. De vrouw des huizes zegt dat ik de “jeune fille” moet volgen. De betreffende jongedame is één van de niet onappetijtelijke dochters des huizes, althans zo schat ik het in. Echter...ze doet volgens mij liever iets anders dan want haar moeder haar vraagt. Een geintje maken gaat niet, want hoewel mijn Catalaans nog erg basis is, is dat van deze mensen helemaal afwezig. Ik vermoed dat dit pand voor de zomer wordt gepacht, ‘s-winters zal het wel dicht zitten. 

De zaal, rechts bezet met gezelschappen die aan het eten zijn, in het midden een man en mijn plek wordt...helemaal links in de hoek, op geruime afstand van de anderen. Nee, ik had me al gedoucht.....en dan nog, wie wil dan nou niet naast me zitten?

Het valt me eigenlijk pas later op, dit is toch wel raar. The curse of te traveler, maar dan echt? Voordeel hiervan is, en tevens les voor de alleengaanden onder ons, je kunt er wat van maken. Van alles valt me op. Wat doet die standaard met klerenhangers midden in de zaal? Hé, er is een trap naar boven, de grote, echt grote potloodtekening hangende aan de muur boven mijn tafel. Het verbeeldt een stel mannen die tegen een boom zitten in een groot bos en zich het leplazarus schrikken van een langsrennend wild zwijn, een beer welteverstaan. Bekijk het zelf als je hier komt, het hangt er, onafhankelijk van de eigenaars, vast nog. 

De salade is uitstekend, de beste tot nu toe, dan volgt lam, ook prima. En dan duurt het lang. Totdat moeder, ik zie het gebeuren, bij het teruglopen naar de keuken, opmerkt dat ik er ook nog zit. Binnen een minuut staat dochterlief weer aan mijn tafel, hé ze heeft een knopje in haar onderlip. Het dessert, volgens mij voelt ze zich ongemakkelijk onder haar masker. Dan tijdens de koffie, komt de moeder, die ik onwillekeurig al de heks noem, mij zeggen dat mijn fiets in de garage kan. Snel de koffie achter de redelijke hoeveelheid rosé gegoten, jaja, dit geschrijf ontspruit wel uit iets, maar wat moet ik anders dan die karaf rosé er doorheen jagen, en op naar buiten. Daar staat dochter twee, een klasse knapper, me op te wachten. Zij werkt blijkbaar met pa in de keuken. De fiets binnen gezet en nu zit ik hier....

Het gaat goed!

Op mijn avondkuiertje door het dorp stuit ik nog op een monument voor de Spaanse Republikeinen die waarschijnlijk massaal deze pas gebruikten om een veilig heenkomen te vinden aan het einde van de burgeroorlog in 1939. Ik zal er morgen een foto van nemen. Tevens zie ik de pas die ik morgen moet rijden en mijn benen doen spontaan zeer bij alleen al het zien van deze helling. Die lijkt me toch tegen de 15% zo niet meer. Morgen zal ik het meten en weten. Bij het monument staat een bushalte voor een soort buurtbus, kaartje 1 euro naar o.a. Perpignan. Echter, aan de zijkant van de bushalte, aan de buitenkant dus, zit een douche....... Ik snap er niks van. Op de terugweg hoor ik een enorm gehuil uit de bergen. Honden, wolven, nou het klinkt als die mythische soort die erger huilt dan een wolf. Eng hè?

Això és, almenys l'objecte del dia. No és massa difícil, perquè estic a uns 10 km a Catalunya. Catalunya francès entès, però a qui li importa? Primera menjar al supermercat Spar local, no, no és broma (el Spar es de origen Neerlandès), especialment l'aigua i altres begudes  i pals salades. Serà molt més fresc d'avui feliç amb 32gr / c.

Lamentablement, just abans de les dotze del migdia un termòmetre a l'aire lliure dient que ja era 34,5 g / c és.

El viatge comença amb un descens agradable. Però alguna cosa en primer lloc de la casa. Es tracta simplement que jo tenia o havia tingut ja. Però els amfitrions crear l'atmosfera que ho determina tot. No és que siguin sobretot van fer la seva millor esforç, no, però que estava bé. Kok també es recorda la bèstia amb la seva dona, sobreexcitada, que es diu en realitat per tenir en compte que havia menjat en un altre lloc. I aquest hotel a Auxonne, la part superior indiferència. Ho fa no és de luxe super, però també molt bé en el seu moment, però la clau està en un altre lloc. El que trobem ara a les golfes a Beaune? Jo personalment no el va deixar, encara que en termes de son i el descans també és molt prima.

Aviat sorgeixen als Pirineus. Ells s'acosten, Puff. I després hi ha, després d'una pujada inicial de la frontera amb Catalunya. Igual que jo ja estic. Però l'objectiu final és Poble Nou de Barcelona. Un ou a partir d'ara ..... I després una mica més lluny, tot i un cercle de veritat que ja no es dóna el temps.

Els pobles que condueixen per encadenar-se a si mateixos junts i a prop de les quatre que he estat a ......, l'últim poble abans que el Col de Manrell, a mi en comptes de la frontera amb la Catalunya espanyola donarà.

Les tres quarts de cinc de començar la pujada. Espero que a set hores al cim i després baixar a algun poble català. La pujada és factible, tot i peces picants en el mateix. Certament causat per la calor. Jo estic buscant la forma de conducció bé després el conduir trencat d'ahir, va decidir pujar en silenci, i té èxit. Per últim quart rang de sis hi ha Les-Illas, l'últim poble abans de la frontera a 585 metres d'altitud. Al llarg del camí eren senyals de son. Per tant, va demanar i va tenir èxit. A dos-cents metres d'ascens després de trobar el millor. Demà "fresc" que peça  segueix pujant i geni a la Catalunya espanyola. Fresc? Bé, al meu entendre gairebé no dormim ahir a la nit, el meu sistema físic sencer està ben girat. Però el dia no tinc problemes. En termes de força, em sento vint anys, Que m'importa, però no canvia la realitat de l'aparença, però permetin-me esmentar, és diferent .. que mostra el mirall.

Hora de menjar! Jo uneix-te a mi a l'interior pel fet que es menja. La senyora diu que sóc el "jeune fille" a seguir. La jove està en una de les filles de la casa no és poc atractiu, o pel que s'estimen. No obstant això ... crec que ella ho fa millor que qualsevol altra cosa, perquè la seva mare li va preguntar. No puc fer una broma, perquè encara que la meva català és encara molt bàsic, és que aquestes persones estan completament absents. Sospito que aquesta propietat es lloga per a l'estiu, l'hivern es tancarà.

La sala, plena de les companyies amb les que estan menjant, un home en el medi ... i el meu lloc és a la cantonada esquerra, ben lluny dels altres. No, jo havia estat una dutxa ..... i tot i així, que no s'asseia al meu costat que en l'actualitat?

Realment em sembla més endavant, això és molt estrany. La maledicció o viatger, però en realitat? L'avantatge és, i també ensenya als singles entre nosaltres, vostè pot fer alguna cosa. De tot el que he notat. Què és el que vénen amb ganxos de roba al centre de l'habitació? Escolta, hi ha una escala, el gran dibuix, llapis molt gran penjat a la paret per sobre de la meva taula. Representa a un grup d'homes asseguts en un arbre en un bosc i per impedir la putrefacció por d'un llarg senglar corrent salvatge, un ós que és. Veure per vosaltres mateixos si vostè ve aquí, depèn, sense tenir en compte dels propietaris, però certament

L'amanida és excel · lent, el millor fins ara, es dedueix de xai, molt bé. I a continuació, es triga molt de temps. Fins a la mare, veig que això passi, el camí de tornada a la cuina, m'adono que hi ha al voltant. Dins d'un minut, la meva filla de tornada a la meva taula, bé ella té una corona del seu llavi. Les postres, crec que ella se sent incòmoda amb la seva màscara. Després, durant el cafè, la mare, que involuntàriament jo dic la bruixa, em diuen que la meva bici puc  moure al garatge. Cafè ràpid darrere de la quantitat raonable de vi rosat , sí, és l'escriptura o el creixement d'alguna cosa, però el que jo sóc diferent que la gerra es va beure, i cap a fora. En l'altra filla, dues, una classe més bonica, que m'esperava. Pel que sembla treballa amb el seu pare a la cuina. El bici posar dins i ara sóc aquí ....

És bo!

En la meva passejada del vesper em ensopegada a través del llogaret està en un monument als republicans espanyols que, probablement, s'utilitza per passar aquesta massiva en un refugi segur es pot trobar al final de la guerra civil el 1939. Vaig a fer una foto de matí. També veig que només ha de conduir matí i les meves cames són molt espontani a la simple vista d'aquesta vessant. Això em sembla gairebé un 15% si no més. Demà vaig a avaluar i aprendre. El monument és una parada d'autobús d'una espècie d'autobús local, un bitllet d'euro per incloure a Perpinyà. No obstant això, al costat de la parada, a l'exterior és així, hi ha una dutxa ....... Jo entenc res d'això. En el camí escolto un crit enorme de les muntanyes. Els gossos, els llops, així que sona com les espècies mítiques que plora pitjor que un llop. De molta por eh?