Donderdag/ dijous 19 Juli 2012

19 juli 2012 Catalunya, maar eigenlijk nog net niet!

Dat is althans het doel van de dag. Niet al te moeilijk want over 10 km zit ik in Catalonië. Frans-Catalonië welteverstaan, maar wat geeft dat? Eerst even wat boodschappen doen bij de plaatselijke Spar, nee geen grapje, vooral water en nog wat ander vocht en zoute stokjes. Het zal vandaag gelukkig een stuk koeler zijn met 32gr/c. 

Helaas gooit om iets voor twaalven een buitenthermometer al roet in het eten met de mededeling dat het al 34,5gr/c is. 

De rit begint met een lekkere afdaling. Maar eerst nog iets over het pension. Het was eenvoudig, dat had ik of hadden wel al eerder gehad. Maar de sfeer die de gastheren creëren bepaalt alles. Niet dat ze nou bijzonder hun best deden, nee, maar het was oké. Ook Kok zal zich nog de bruut herinneren met zijn overspannen vrouw, die ons feitelijk ter verantwoording riep dat we elders hadden gegeten. En dan dat hotel in Auxonne, onverschilligheid ten top. Het hoeft dus niet super de luxe, hoewel ook best fijn op zijn tijd, maar de kern ligt elders. Wat vinden we nu van het hok in Beaune? Ik zet het persoonlijk niet onderaan, hoewel qua slapen en de rest ook wel heel mager.

Alras  doemen de Pyreneeën op. Ze komen dichterbij, oef. En dan is daar, na een eerste klim de grens met Catalonië. Net of ik er al ben. Maar einddoel is Poble Nou in Barcelona. Een eitje vanaf nu..... En daarna nog een beetje verder, hoewel een echt rondje er niet meer in zit gezien de tijd.

200 meter maar, maar wel een mooie naam voor een col.

De dorpen die ik doorrijd rijgen zich aaneen en tegen vieren zit ik al in ......, het laatste dorp voor de Col de Manrell, die me tegelijk de grens met Spaans Catalonië zal geven. 

Om kwart voor vijf begin ik de beklimming. Ik hoop tegen zeven uur op de top te zijn en dan af te dalen naar één of ander Catalaans dorp. De beklimming is goed te doen, hoewel er pittige stukken in zitten. Zeker ook veroorzaakt door de warmte. Ik heb na het enigszins stukrijden van gisteren besloten om heel rustig te klimmen, en het lukt. Tegen kwart over zes bereik is Las Illas, het laatste dorpje voor de grens op 585 meter hoogte. Langs de weg stonden borden van slaapplaatsen. Dus, gevraagd en gelukt. op nog tweehonderd meter klimmen na vind ik het best. Morgen “fris” dat stukkie nog klimmen en dan omlaagsuizen Spaans Catalonië in. Fris? Ach ja, naar mijn idee amper geslapen vannacht, mijn hele fysieke systeem staat op zijn kop. Maar overdag heb ik er geen last van. Qua kracht voel ik me twintig, que geest verandert dat ook niet echter de realiteit van het aanzien, laat ik het zo maar noemen, is anders..die toont de spiegel. 

Etenstijd! Ik vervoeg me binnen want daar wordt gegeten. De vrouw des huizes zegt dat ik de “jeune fille” moet volgen. De betreffende jongedame is één van de niet onappetijtelijke dochters des huizes, althans zo schat ik het in. Echter...ze doet volgens mij liever iets anders dan want haar moeder haar vraagt. Een geintje maken gaat niet, want hoewel mijn Catalaans nog erg basis is, is dat van deze mensen helemaal afwezig. Ik vermoed dat dit pand voor de zomer wordt gepacht, ‘s-winters zal het wel dicht zitten. 

De zaal, rechts bezet met gezelschappen die aan het eten zijn, in het midden een man en mijn plek wordt...helemaal links in de hoek, op geruime afstand van de anderen. Nee, ik had me al gedoucht.....en dan nog, wie wil dan nou niet naast me zitten?

Het valt me eigenlijk pas later op, dit is toch wel raar. The curse of te traveler, maar dan echt? Voordeel hiervan is, en tevens les voor de alleengaanden onder ons, je kunt er wat van maken. Van alles valt me op. Wat doet die standaard met klerenhangers midden in de zaal? Hé, er is een trap naar boven, de grote, echt grote potloodtekening hangende aan de muur boven mijn tafel. Het verbeeldt een stel mannen die tegen een boom zitten in een groot bos en zich het leplazarus schrikken van een langsrennend wild zwijn, een beer welteverstaan. Bekijk het zelf als je hier komt, het hangt er, onafhankelijk van de eigenaars, vast nog. 

De salade is uitstekend, de beste tot nu toe, dan volgt lam, ook prima. En dan duurt het lang. Totdat moeder, ik zie het gebeuren, bij het teruglopen naar de keuken, opmerkt dat ik er ook nog zit. Binnen een minuut staat dochterlief weer aan mijn tafel, hé ze heeft een knopje in haar onderlip. Het dessert, volgens mij voelt ze zich ongemakkelijk onder haar masker. Dan tijdens de koffie, komt de moeder, die ik onwillekeurig al de heks noem, mij zeggen dat mijn fiets in de garage kan. Snel de koffie achter de redelijke hoeveelheid rosé gegoten, jaja, dit geschrijf ontspruit wel uit iets, maar wat moet ik anders dan die karaf rosé er doorheen jagen, en op naar buiten. Daar staat dochter twee, een klasse knapper, me op te wachten. Zij werkt blijkbaar met pa in de keuken. De fiets binnen gezet en nu zit ik hier....

Het gaat goed!

Op mijn avondkuiertje door het dorp stuit ik nog op een monument voor de Spaanse Republikeinen die waarschijnlijk massaal deze pas gebruikten om een veilig heenkomen te vinden aan het einde van de burgeroorlog in 1939. Ik zal er morgen een foto van nemen. Tevens zie ik de pas die ik morgen moet rijden en mijn benen doen spontaan zeer bij alleen al het zien van deze helling. Die lijkt me toch tegen de 15% zo niet meer. Morgen zal ik het meten en weten. Bij het monument staat een bushalte voor een soort buurtbus, kaartje 1 euro naar o.a. Perpignan. Echter, aan de zijkant van de bushalte, aan de buitenkant dus, zit een douche....... Ik snap er niks van. Op de terugweg hoor ik een enorm gehuil uit de bergen. Honden, wolven, nou het klinkt als die mythische soort die erger huilt dan een wolf. Eng hè?

Això és, almenys l'objecte del dia. No és massa difícil, perquè estic a uns 10 km a Catalunya. Catalunya francès entès, però a qui li importa? Primera menjar al supermercat Spar local, no, no és broma (el Spar es de origen Neerlandès), especialment l'aigua i altres begudes  i pals salades. Serà molt més fresc d'avui feliç amb 32gr / c.

Lamentablement, just abans de les dotze del migdia un termòmetre a l'aire lliure dient que ja era 34,5 g / c és.

El viatge comença amb un descens agradable. Però alguna cosa en primer lloc de la casa. Es tracta simplement que jo tenia o havia tingut ja. Però els amfitrions crear l'atmosfera que ho determina tot. No és que siguin sobretot van fer la seva millor esforç, no, però que estava bé. Kok també es recorda la bèstia amb la seva dona, sobreexcitada, que es diu en realitat per tenir en compte que havia menjat en un altre lloc. I aquest hotel a Auxonne, la part superior indiferència. Ho fa no és de luxe super, però també molt bé en el seu moment, però la clau està en un altre lloc. El que trobem ara a les golfes a Beaune? Jo personalment no el va deixar, encara que en termes de son i el descans també és molt prima.

Aviat sorgeixen als Pirineus. Ells s'acosten, Puff. I després hi ha, després d'una pujada inicial de la frontera amb Catalunya. Igual que jo ja estic. Però l'objectiu final és Poble Nou de Barcelona. Un ou a partir d'ara ..... I després una mica més lluny, tot i un cercle de veritat que ja no es dóna el temps.

Els pobles que condueixen per encadenar-se a si mateixos junts i a prop de les quatre que he estat a ......, l'últim poble abans que el Col de Manrell, a mi en comptes de la frontera amb la Catalunya espanyola donarà.

Les tres quarts de cinc de començar la pujada. Espero que a set hores al cim i després baixar a algun poble català. La pujada és factible, tot i peces picants en el mateix. Certament causat per la calor. Jo estic buscant la forma de conducció bé després el conduir trencat d'ahir, va decidir pujar en silenci, i té èxit. Per últim quart rang de sis hi ha Les-Illas, l'últim poble abans de la frontera a 585 metres d'altitud. Al llarg del camí eren senyals de son. Per tant, va demanar i va tenir èxit. A dos-cents metres d'ascens després de trobar el millor. Demà "fresc" que peça  segueix pujant i geni a la Catalunya espanyola. Fresc? Bé, al meu entendre gairebé no dormim ahir a la nit, el meu sistema físic sencer està ben girat. Però el dia no tinc problemes. En termes de força, em sento vint anys, Que m'importa, però no canvia la realitat de l'aparença, però permetin-me esmentar, és diferent .. que mostra el mirall.

Hora de menjar! Jo uneix-te a mi a l'interior pel fet que es menja. La senyora diu que sóc el "jeune fille" a seguir. La jove està en una de les filles de la casa no és poc atractiu, o pel que s'estimen. No obstant això ... crec que ella ho fa millor que qualsevol altra cosa, perquè la seva mare li va preguntar. No puc fer una broma, perquè encara que la meva català és encara molt bàsic, és que aquestes persones estan completament absents. Sospito que aquesta propietat es lloga per a l'estiu, l'hivern es tancarà.

La sala, plena de les companyies amb les que estan menjant, un home en el medi ... i el meu lloc és a la cantonada esquerra, ben lluny dels altres. No, jo havia estat una dutxa ..... i tot i així, que no s'asseia al meu costat que en l'actualitat?

Realment em sembla més endavant, això és molt estrany. La maledicció o viatger, però en realitat? L'avantatge és, i també ensenya als singles entre nosaltres, vostè pot fer alguna cosa. De tot el que he notat. Què és el que vénen amb ganxos de roba al centre de l'habitació? Escolta, hi ha una escala, el gran dibuix, llapis molt gran penjat a la paret per sobre de la meva taula. Representa a un grup d'homes asseguts en un arbre en un bosc i per impedir la putrefacció por d'un llarg senglar corrent salvatge, un ós que és. Veure per vosaltres mateixos si vostè ve aquí, depèn, sense tenir en compte dels propietaris, però certament

L'amanida és excel · lent, el millor fins ara, es dedueix de xai, molt bé. I a continuació, es triga molt de temps. Fins a la mare, veig que això passi, el camí de tornada a la cuina, m'adono que hi ha al voltant. Dins d'un minut, la meva filla de tornada a la meva taula, bé ella té una corona del seu llavi. Les postres, crec que ella se sent incòmoda amb la seva màscara. Després, durant el cafè, la mare, que involuntàriament jo dic la bruixa, em diuen que la meva bici puc  moure al garatge. Cafè ràpid darrere de la quantitat raonable de vi rosat , sí, és l'escriptura o el creixement d'alguna cosa, però el que jo sóc diferent que la gerra es va beure, i cap a fora. En l'altra filla, dues, una classe més bonica, que m'esperava. Pel que sembla treballa amb el seu pare a la cuina. El bici posar dins i ara sóc aquí ....

És bo!

En la meva passejada del vesper em ensopegada a través del llogaret està en un monument als republicans espanyols que, probablement, s'utilitza per passar aquesta massiva en un refugi segur es pot trobar al final de la guerra civil el 1939. Vaig a fer una foto de matí. També veig que només ha de conduir matí i les meves cames són molt espontani a la simple vista d'aquesta vessant. Això em sembla gairebé un 15% si no més. Demà vaig a avaluar i aprendre. El monument és una parada d'autobús d'una espècie d'autobús local, un bitllet d'euro per incloure a Perpinyà. No obstant això, al costat de la parada, a l'exterior és així, hi ha una dutxa ....... Jo entenc res d'això. En el camí escolto un crit enorme de les muntanyes. Els gossos, els llops, així que sona com les espècies mítiques que plora pitjor que un llop. De molta por eh?