Catalunya!

Vrijdag 20 juli 2012 Catalunya!

Na een ontbijtje vertrek ik uit de Gites zoals het officieel heette. Eerst neem ik beneden wat foto’s van het monument zoals ik gisteren beschreef. 

En....tot mijn grote verbazing staat er een “jeune fille” te douchen bij het bushokje. Wie gaat daar nou douchen? Er is verder niets, geen camping, ik zie geen riviertje... Ze loopt weg in het niets. 

De col, ik had het gisteren goed ingeschat, KNAL 15% en meer omhoog. Dan maak ik een fout die ik niet zou moeten maken met mijn kennis de van de Fransozen. Ik volg de borden   die ze geplaatst hebben in de richting La Vajol in plaats van dat ik de GPS-lijn volg. Die wijst zo lijkt het terug naar Les Illas. Het boekje beschrijft een steile helling die gaat afvlakken maar wat ik meemaak gaat andersom. Andersom klopt niet helemaal want 15% als vlak betitelen is niet juist maar het wordt nog erger. En dat met koude spieren. Om een hoek zie ik een regelrechte muur me uitdagen. We gaan boven de 20%! Lopend op een gegeven moment hoewel dat op dit wegdek en met zo’n 40 kilo fiets een hachelijke onderneming is. Oppassen niet weg te glijden want dan houd ik er niets meer aan. Gelukkig vlakt het na enkele tientallen meters weer iets af. En dan wordt het...een karrepoor waar pas geleden nog een diepe geul in gezet is. Vol met keien. ik ga terug naar de gps lijn, heel voorzichtig die 24% helling met kuilen en losse stenen weer af, continu bij

remmende. Leve de schijfrem! Nogal onlogisch vind ik de lijn en ga die volgen en inderdaad, dit rijdt soepeltjes omhoog zo tussen de 5 en 10% wisselend. Vlak voordat de verharding ophoudt komt er een boer aanfietsen die even met een jerrycan wat water gaat halen uit een bron. 

Ja Kok, hier zou jij blij van worden....

Hij zegt: het is maar een kilometer slechte weg en dan asfalt. Bon courage! Catalaans heb ik nog niet gehoord. 

Nog in Frankrijk, zicht op Catalunya 

Inderdaad over deze, zeker niet slechtste weg van de route, wel stijgende, bereik ik de grens. 

Een Franse vlinder, of toch een Spaanse?

die eigenlijk hier heen moet...

Een open ronde plek markeert die, met daarbij een monument voor Lluis Companys, ondermeer de toenmalige president van de Catalaanse regering (Generalitat) in1933.In 1934 werd hij door het leger gearresteerd nadat de Catalaanse onafhankelijkheid was uitgeroepen en veroordeeld tot 30 jaar cel. In februari 1936 volgde na een linkse verkiezingsoverwinning amnesty en Companys werd weer president in het autonome Catalonië. In de jaren die daarop volgen krijgen de communisten steeds meer macht, mede onder druk van de steunende Sovjet Unie. De anarchisten en Trotskisten verliezen hun invloed en de communisten worden oppermachtig. Companys verliest zijn  macht. Na de val van Barcelona in januari 1939 en de uiteindelijke vestiging van de Franco dictatuur vlucht Companys naar Frankrijk. Hij wordt echter door de Gestapo gearresteerd en uitgeleverd aan Franco. 

Na een maand lang vernederingen en martelingen wordt hij op 15 oktober 1940, als enige leidende president van een regio in Europa, doodgeschoten in een slotgracht van de het fort Montjuic in Barcelona. En nu...dus een held die herdacht wordt. Het olympisch stadion draagt ook zijn naam. Tot zover deze geschiedenisles die wellicht ook deels verklaart waarom Catalonië, nu de veertig jaren onderdrukking onder Franco, weer zo Catalaans is. 

De grens

Ik eet een banaan en drink wat druivensap. Ineens verschijnen er twee enorme honden op deze totaal verlaten plek. Maat St. Bernhard maar waarschijnlijk een plaatselijk herder variant en helemaal wit. Ze beginnen luid naar me te blaffen, wel van afstand. Onwillekeurig moet ik denken aan een horrorfilm van Stephen King met zo’n soort hond in een hoofdrol: https://www.youtube.com/watch?v=v0k21yeVMbM  Als er dan zowaar een auto langs rijdt zie ik de honden als een idioot met die auto meerennen. Hmmmmm, wat nu? Ik heb zo’n hondenverjaag apparaat bij me. Maar zou dat helpen tegen dit soort buitenboord maat honden? Ik ben er niet gerust op, de honden zijn nu uit het zicht en ik besluit mijn bijna drie kilo zware kettingslot los op het stuur te leggen. Een rol als in Cujo heb ik voor mezelf niet bepaald in gedachten, jammer voor die honden. Op de fiets dus, in de ene hand de hondenpieper en de andere hand het stuur met de ketting nabij. Ik heb bedacht dat ik die beesten maximaal binnen 500 meter tegen zou moeten komen. Nergens op gebaseerd natuurlijk, maar daarna meen ik me veilig te moeten voelen. Rechts van de weg hoor ik uit het struikgewas wat geblaat....dus toch herdershonden? De anticlimax, ze laten zich niet meer zien en ik suis omlaag, kom in een flits nog een zwoegende collega tegen de andere kant op. Dus mochten er berichten verschijnen over een gruwelijk voorval met fietser op de Col de Manrell, 724 meter hoog..., ik was het niet. 

Alras bereik is de eerste Catalaanse plaats in Spanje. O ja, er stond nog een tekst op een steen, ook al bent u nu van staat gewisseld, het is dezelfde natie, wat leeft die identiteit toch.

In La Vajol pak ik een uitgestorven terras en doe me tegoed aan een Entrepan de Tortilla en een Café amb llet, ofwel koffie met melk. En dan verder omlaag en omlaag, het lijkt vliegen, maar geen seconde onoplettendheid geoorloofd, kijk goed naar het wegdek, gaten, steentjes, bochten, een enkele auto. Niet afgesproken in mijn hoofd is dat er daarna ook weer fors geklommen moet worden. Zo tegen de 5% over ruim zes kilometer vind ik niet nog eventjes omhoog rijden, Bennie. Zeker niet met de koperen ploert die me teistert. Een stel Nederlanders in een auto, meer precies een Renault Espace juicht me toe, dat gebeurt wel vaker trouwens. Of lachen ze slechts over deze “Ciclista boig” 

Even een wandelingetje, haha

De fiets als statief

Er is een overnachtingsplek voor me geregeld iets ten westen van Girona. Dan blijkt er venijn in mijn GPS te zitten. Die geeft de nog te rijden afstand......hemelsbreed aan. En dat valt tegen met al die beklimmingen. Terwijl ik eerst denk uit te komen op een schappelijke 73 kilometer rijden, staat de teller aan het einde op bijna 98 kilometer. Ik denk de zwaarste rit tot nu toe en vast weer onverantwoord voor mijn lichaam. Zo voelt het wel een beetje. De rit voert, deels onverhard, wat klimt dat lastig, via Banyoles (ik heb niet meer de puf om nog een foto te maken van het bekende olympische meer) alwaar ik nog wat drinken en bananen koop en gaat dan via een soort van snelweg de C66, naar Girona. Onbegrijpelijk voor een Nederlander dat je hier mag fietsen, maar er zijn wielrenners die het voor hun plezier doen. Bij mij is dat afwezig op dat moment. Via de conglomeratie van Girona en plaatsen vindt ik uiteindelijk de eindbestemming van vandaag...en morgen, het dorpje Sant Dalmai, het is 20:30uur.

Wolken die me enige tijd afdekten, de avond valt.

Divendres, juliol 20, 2012 Catalunya!

Després d'esmorzar, sortir de les “Gites” com es diu oficialment. Primer acabar amb algunes fotos del monument tal com el vaig descriure ahir.

I .... al meu gran sorpresa un "jeune fille" a la dutxa a la parada d’autobús. Qui hi ha hi ha la dutxa? No hi ha res, no es pot acampar, no veig un riu ... Ella s'allunya en res.

La col, que ahir bona estima, Puff 15% i fins a més. Després comet un error que no he de fer amb el meu coneixement dels francesos. Que segueixi les indicacions que s'han col · locat en la direcció de la Vajol en lloc de la línia de GPS que segueixo. El que indica que sembla tornar a Les Illas. El fullet de Bennie descriu un pendent pronunciat és aplanat, però el que sento és al revés. Per contra no és cert no és tan plana com a dret el 15% no és correcta, però es posa pitjor. I amb els músculs freds. Al voltant d'una cantonada veig una paret recta per desafiar. Anem per sobre del 20%! Córrer en un punt que, si bé aquesta carretera i prop de 40 lliures de bici una empresa perillosa. Amb compte de no escapar perquè m'encanta res més. Afortunadament aplanat després d'uns metres cap enrere. I llavors els pobres ... un carro que ha estat recentment posat en un barranc profund. Ple de roques. Torno a la línia de GPS, amb molt de compte amb el 24% de pendent, amb sots i pedres soltes de nou, de forma contínua inhibitori. Visca el disc! Contra tota lògica, em sembla la línia i vagi que el segueixen i, de fet, aquest surti a la perfecció entre el 5 i el 10% mixta. Just abans que acaba el paviment s'arriba a un agricultor a bici aquí amb un bidó pot anar a buscar una mica d'aigua d'una deu.

Ell diu que és només un quilòmetre de distància i l'inconvenient que l'asfalt. Bon courage! Català no he escoltat.

De fet, en això, certament no és el pitjor dels camins de la ruta, però en augment, arribo a la frontera.

Un marques oberts tot el terreny que, juntament amb un monument a Lluís Companys, entre ells el llavors president del govern català (Generalitat) en 1933.

En 1934 va ser arrestat per l'exèrcit després de la independència català es va proclamar, i condemnat a 30 anys de presó. Al febrer de 1936 va seguir una victòria electoral d'esquerra i Companys d'amnistia va ser de nou president de la Catalunya autònoma. En els anys que segueixen als comunistes guanyar més poder, en part sota la pressió del respatller Unió Soviètica. Els anarquistes i els trotskistes perdre la seva influència i els comunistes són suprems. Companys perd el seu poder. Després de la caiguda de Barcelona el gener de 1939 i l'eventual establiment de la dictadura de Franco Companys de vol a França. Ell, però, per la Gestapo arrestat i extradit a Franco.

Després d'un mes de durada, la humiliació i la tortura, que és el 15 d'octubre de 1940, l'únic president d'una regió líder a Europa, un tret en un fossat de la fortalesa de Montjuïc a Barcelona. I ara ... a un heroi que es commemora. L'estadi Olímpic porta el seu nom. Fins ara, aquesta lliçó d'història que potser explica en part per Catalunya, ara quaranta anys d'opressió sota el franquisme, de nou com el català.

Puc menjar un plàtan i beure una mica de suc. Tot d'una, apareixen dos gossos enormes en aquest totalment desert. Mida de Sant Bernat, però probablement una variant local de pastor i blanc del tot. Ells comencen a bordar en veu alta a mi, però des de la distància. Involuntàriament, penso en l'horror de Stephen King amb un gos en un paper de lideratge: https://www.youtube.com/watch?v=v0k21yeVMbM Si hi ha fins i tot un cotxe que circula al llarg dels gossos que veig com un idiota que corren amb cotxe. Hmmmm, i ara què? Tinc dispositiu de desallotjar gossos amb mi. Però això podria ajudar contra aquest tipus de mida dels gossos fora borda? No em va tranquil · litzar, els gossos estan fora de la vista i decideixo que el meu cadena bloqueig de gairebé tres kilos  fluixa al volant per tal d’abordar. Un paper com dins Cujo, vaig decidir per mi mateix en ment, massa dolent per als gossos. A la bicicleta així, en una mà el senyal acústic del gos i l'altra mà la roda amb la cadena al voltant. Vaig pensar que les bèsties fins a menys de 500 metres ha de venir. Sense base, és clar, però crec que han de sentir-se segurs. A la dreta sento bels dels arbustos .... així que el que fan gossos pastors? L'anti-clímax, no són més que veure i em suis avall, vénen en un instant a un col · lega que lluita contra l'altre costat. Així que si apareixen missatges en un horrorós incident que implica un ciclista a la Manrell Col de, 724 metres d'alçada ... Jo no ho era.

Aviat assolir el primer lloc en català Espanya. Oh, sí, hi havia un altre text en una pedra, tot i que ara són capaços de canviar, és la mateixa nació que viu aquesta identitat encara.

A La Vajol prenc una terrassa deserta i li dec una Entrepan truita i cafè amb llet. I després més avall i cap avall, em sembla a volar, però no és una falta d'atenció sistemàtica permetre, fer atenció a la vorera, sots, grava, corbes, un sol cotxe. Que no es presentin al cap és que llavors cal pujar una vegada més fortament. En contrast amb el 5% més de sis quilòmetres, no pujo una mica de temps, Bennie. Certament no amb el pocavergonya de bronze que em afligeix. Una parella holandesa en un automòbil, més precisament un Renault Espace m'acull a mi, que passa sovint però. O que només es riuen d'aquesta "boig Ciclista"

Battista té un lloc per quedar per mi regularment a l'oest de Girona. Llavors sembla que hi ha verí en el meu GPS per seure. Això li dóna a la distància per anar derechito ...... a. I això està en contra de totes les ascensions. Encara que crec que els primers a arribar a un preu raonable 73 km de distància, el comptador al final de gairebé 98 quilòmetres. Crec que el més difícil viatge fins ara i es fixa un cop més irresponsable del meu cos. Per tant, se sent una mica. La unitat porta a terme, en part sense pavimentar, que puja tan difícil, a través de Banyoles (no he trobat l'energia per treure una altra foto de la famosa llac olímpica més) per prendre una copa i els plàtans per a la venda i després passa per una mena d'autopista C66, a Girona. Incomprensible per a un Neerlandès que es pot manejar una bici aquí, però hi ha ciclistes que ho fan per diversió. Per a mi que està absent en aquell moment. A través del conglomerat de Girona i llocs als quals finalment va trobar la destinació final d'avui ... i demà, el poble de Sant Dalmai, és les 20:30.