26 juli 2012

Na twee dagen bijkomen in Poblenou volgt de laatste rit naar het eerste vakantieonderkomen. Dwars door Barcelona rijd ik, over de Avinguda Diagonal. Prachtig! 

Over vrijwel de hele Avinguda is een fietspad aangelegd. Alleen bij de grote kruisingen en rotondes moet er geïmproviseerd worden.

Uiteindelijk rijd ik de stad zelf uit. Niet dat je daar veel van merkt wat je rijdt naadloos over in de voorsteden zoals Esplugues de Llobregat en St Joan Despì. Soms kom je zomaar nog modernistische wonderen tegen, waar deze omgeving mee bezaaid is.

Via mij welbekende plaatsen als Molins de Rei, Cervellò en Vallirana klim ik overigens ongemerkt van een 30 meter naar 200 meter hoogte. Maar dan......ik ben niet gewaarschuwd voor de klim die dan gaat volgen richting Olesa de Bonesvallès. Over een grote afstand 15% en meer klimmen met een uitschieter naar 21%. Hier wreekt zich het uitgaan met de hotelbaas op dinsdagavond. Misschien toch iets te veel genoten? Ik merk het in ieder geval duidelijk, hoewel het ook een erg zware klim is. Uiteindelijk ben ik boven op zo’n 454 meter hoogte. Dat waren ruim 250 klimmeters op een hele korte klim. 

Daarna volgt er een prachtige achtbaan naar beneden die maar doorgaat en doorgaat tot aan het genoemde dorpje. En dan rijdt daar zomaar een lange Citroën CX met gele kentekenplaten. Vier weken na dato en vandaag een ritje van bijna 45 kilometer.

Després de dos dies de descans al Poblenou segueix l'última etapa del meu viatge al primer allotjament de vacanças  amb la meva familia. De pedalejo pel mig de Barcelona, a través de l'Avinguda Diagonal. Què maca! Pràcticament tota l'avinguda té un carril per a bicicletes. Només en les grans cruïlles i rotondes s'ha de imporvitzar. Al final jo surto pedalejant. No t'adones fàcilment perquè surts pedalejant de Barecelona a travès d'Esplugues i St. Joan Despi, suburbis de la ciutat. A vegades s'et creven les maravelles modernistes que cobreixen aquesta part de la ciutat.

A través dels meus llocs coneguts com Molins de Rei, Cervelló i Vallirana pujo de manera inadvertida de 30 metres a 200 metres. Però després ...… ningú m'ha advertit de la pujada que ve a continuacio, seguint les Bonesvallès direcció Olesa. Durant una llarga estona una escalada del 15%, amb un pic de 21%. Ara sí que es venja la nit de dimarts que vaig sortir amb el gerent de l'hotel . Potser vaig gaudir massa? Ho noto en tot cas, és clar, tot i que és una pujada molt dura. Al final, estic al cim d'uns 454 metres. Vaig pujar més de 250 metres en un desnivell molt curt.

Desprès segueix una muntanya russa meravellosa que només va cap avall i arriba fins al poble. I llavors trobo un cotxe llarga. Un tant familiar Citroën CX amb matrícula de color groc. Fa quatre setmanes que el vaig veure per última vegada. Avui he fet un passeig de 45 quilòmetres.

Twintig jaar later....

Maandag 23 juli 2012

Na een rustig nachtje, zoals gezegd in mijn vorige bericht van vanochtend zoef ik de berg af. Hoe verder ik daal, hoe smeriger de lucht wordt. Dampig en beklemmend. 

Over toch goed te rijden wegen nader ik Barcelona.  Bij Llinars del Vallès rijd ik zelf even parallel aan de snelweg, op een zandweg. Diverse plaatsen die ik vooral ken van de landkaart passeer ik: Cardedeu, la Roca del Vallès. In Vilanova del Vallès neem ik even tijd om een blikje te drinken en een chocolade croissant weg te werken. Ik heb niet veel nodig want het ontbijt was prima, En zo volgen Monttornes (del Vallès, gellukkig maar...) Montmelo, Martorelles tot aan Montcada. 

Opvallend is dat veel wielrenners je hier groeten en ook soms vragen of alles goed gaat. Daar is in Nederland natuurlijk ook geen beginnen aan. Bij een tankstation probeer ik een blikje uit een automaat te trekken hetgeen keer op keer mislukt. Het blieft mijn euro niet. Binnen staan dezelfde blikjes voor dezelfde prijs. Ik zeg tegen de kassier dat de automaat het niet doet en hij knikt of zoiets en kijkt me aan van “Wat kan mij dat nou verrotten” 

Ik heb onderweg na overleg met een man in een auto, die mij trots meldde nog bij de tour in de Pyreneeën te zijn geweest, maar volgens mij idee had waar Macon ligt, nog een stukje van het zandpad langs de rivier de Besòs de probeerd. Nou ja rivier.... Afijn het paadje werd niet onderhouden en  de struiken, met vast veel doorns of andere neteligheden kwamen erg dichtbij. Dus weer langs de gewone weg. 

Ook kom ik regelmatig weer de dames langs de weg tegen die de auto’s zitten te tellen. IJf zou ze groeten, maar alleen als ze geen parasol hebben, want dat vindt hij zielig. Soms zijn de stoeltjes leeg en zijn de dames in geen velden of wegen te bekennen. Hoe moet dat dan met de telling, die klopt dan toch niet meer? En hoe doen ze dat sowieso met mij, een fietser. Tel ik mee? Of ben ik een andere categorie? Ik zie ze wel vaak kijken van: “Wat moet ik hier nou mee?” Daar heeft mijn baas het niet over gehad. 

Bij Sant de Coloma de Gramenet ontvouwt zich een prima fietspad dat later overgaat in een park, of zoals het hier heet Parque Fluvial de Besòs. Het klinkt gek, maar voor een fietser is het een koninklijke entree in de conglomeratie. 

Ik word er helemaal blij van. 

Het lijkt wel frisse lucht; die is trouwens wel wat opgeknapt. Aan het eind, bij de zee, is het niet mooi afgemaakt. Je rijdt via een stukje onverhard terug naar een doorgaande weg en doorkruist een gedeelte met deels gesloopte woningen. Nee Barcelona, dit oogt niet! Of was het nog in Sant Adrià de Besòs, want dan kan ik het begrijpen. 

Voor ik het doorheb zit ik op de Avinguda Diagonal, de verkeersader die Barcelona doorsnijdt. Maar hier nog niet zo heel breed. Hé, er rijdt tegenwoordig een tram. En in het midden is een fietspad. Da’s heel gemakkelijk te bereiken via de drukke weg. 

Fietspaden zijn trouwens zaken die ze zowel in Frankrijk en Spanje niet goed begrijpen. Een kruising met een weg? Dan toch gewoon een stoeprand, plotseling. Of 100 meter fietspad, leuk, want we hadden wat geld over! In Frankrijk waren er  fietspaden die voortdurend van wegdek veranderden. Kom we hebben nog wat stoeptegels buitenformaat over. Daar kan een fiets toch wel overheen rijden. Goh een smalle brug, daar kan de fietser best tussen het overige verkeer.....

Afijn, positief gezien, er zijn nu in ieder geval fietspaden en in Barcelona zijn er schijnbaar zelfs veel. Weliswaar voor recreatief gebruik, dat ligt hier nu eenmaal en ook wel heel begrijpelijk, anders.

Ineens duikt een bekende naam op, Carrer de Pallars. Een deel dat ik niet ken, nooit geweest. Carrer Bac de Roda die naar Pepe’s huis leidde en dan moet ik even anders want de verkeersrichting verandert. En zo komt dan de reis tot een einde, best goed te doen dat fietsen in Poblenou. Een ererondje over de rotonde bij ons voormalige huis op nummer 222 en dat was het dan, eigenlijk. In het totaal heb ik deze rit nu exact 2050km gefietst. Er komen vast nog wat plezierkilometers bij, zonder bepakking en ik moet nog zo’n 50km naar het verzamel/ hereniging punt. 

Een kort wandelingetje door de wijk Poblenou. Het is que levendigheid onherkenbaar veranderd. Ongelooflijk druk op de kleine Rambla, veel toeristen ook, veel winkels, luxe eetgelegenheden, luxe bars enzovoort. Wel veel leven, maar toch, is iedere vooruitgang dat werkelijk? Nu ja, dat is te pessimistisch, het gaat goed met de wijk!

Dilluns, juliol 23, 2012

Després d'una nit de descans, com ja he dit en el meu anterior post d'aquest matí em geni de baix de la muntanya. Com més lluny de descendir, el més brut l'aire. Estirades i opressiva. Encara està bé per conduir a les carreteres que s'acosten a Barcelona. Quan condueixo Llinars del Vallès per un moment paral · lel a la carretera en un camí de terra. Diversos llocs que conec la major part del mapa que passen: Cardedeu, la Roca del Vallès. A Vilanova del Vallès, em prenc un temps per beure una llauna i un croissant de xocolata per esborrar. No necessito molt, perquè l'esmorzar estava bé, i així que segueixi Monttornes (del Vallès, de gracia però ...) de Montmeló, Martorelles fins de Montcada.

Crida l'atenció que molts ciclistes aquí salutacions i pregunten de vegades si tot va bé. Allá, als Països Baixos tampoc s'iniciï. En una estació de servei, tracte d'una llauna d'una expenedora atraure el que en repetides ocasions ha fallat. El no voll meus euros. A l'interior són les mateixes llaunes pel mateix preu. Li dic a la caixera que la màquina no funciona o alguna cosa i ell assenteix i em mira de "Què a qui li importa"

Vaig després de consultar amb un home en un cotxe, que conserva amb orgull anunciar la gira als Pirineus han estat, però crec no saber on és encara Macon, una mica del camí de terra al llarg del riu Besòs del tractat. Bé riu .... De tota manera el camí no es va mantenir i els arbustos amb espines o una altra fixa espinosos molts avui ha estat molt a prop. Així que de nou per la carretera principal.

A més, jo vinc amb regularitat a les donas al llarg de la carretera en què els cotxes són per explicar. IJf saludar-los, però només si no tenen paraigües, perquè considera que és patètic. De vegades les cadires buides i les dames estan fora la vista. Què serà del cens, no més que això no? I com ho fan que de tota manera amb mi, un ciclista. Els conte? O jo sóc una categoria diferent? Els veig sovint busquen: "Què faig amb aquest" Des que el meu cap no ha parlat.

Al Sant Coloma de Gramenet es desenvolupa un gran carril per a bicis, que després es converteix en un parc, o com se l'anomena Parc Fluvial de Besòs. Sembla una bogeria, però per a un ciclista és una entrada real en el conglomerat. Estic molt feliç. És com l'aire fresc, que és de fet una mica reformat. Al final, al mar, no és agradable acabat. Vostè maneja a través d'un tros de terra de nou a un carrer principal i va creuar una part de les cases demolides en part. Sense Barcelona, ​​això no es veu! ¿O va ser a Sant Adrià de Besòs, perquè llavors puc entendre.

Per a mi, la idea que em sento a l'Avinguda Diagonal, la carretera que travessa Barcelona. Però no aquí, així que molt ampli. Escolta, hi ha un tramvia a l'actualitat. I en el medi és un carril bici. Això és molt fàcil accés des de la carretera molt transitada.

Carrils-bici també són coses que tant França com Espanya no entenen. Una intersecció amb una carretera? A continuació, només una vorera, de sobte. O a 100 metres de ciclisme, la diversió, perquè teníem una mica de diners!? A França hi va haver camins que van canviar constantment de la carretera. No tenim encara una certa grandària a la vorera. Es pot passar per sobre d'una bicicleta de totes maneres. Oh, un estret pont, on el ciclista podria millor entre la resta del trànsit .....

De tota manera, el costat positiu, hi ha almenys a Barcelona hi ha carrils bici i fins i tot de gran aparença. De totes maneres per a ús recreatiu, que és ara, un cop aquí i és molt comprensible, però.

Tot d'una, un nom familiar apareix, Carrer de Pallars. Una part que no sé, mai va ser. El carrer de Bac de Roda, que va portar a la casa de Pepe i després tinc una mica diferent perquè la direcció del moviment canvia. I llavors el viatge a la seva fi, la millor manera de fer el bé que el ciclisme al Poblenou. Una ronda de honor a la rotonda prop de la nostra antiga casa al número 222 i que era, de veritat. En total, 2.050 quilòmetres amb bicicleta que exactament aquest passeig ara. Hi haurà algunes milles lluny de la diversió, sense equipatge i tinc uns 50 km fins al punt d'agregat / la reunificació.

Un curt passeig a través del Poblenou barri. És la vivacitat Que irreconeixible. Una pressió increïble a la Rambla petita, més llarg, també molts turistes, moltes botigues, restaurants, bars de luxe i així successivament. Per molt que la vida, però és que realment algun progrés? Bé, això és massa pessimista, que va bé amb el barri!

De laatste loodjes wegen vast niet zwaar

Zo, ik leef nog ;-) Geen taferelen, niets, gewoon een nacht moederziel alleen in een hotel.

Het stinkt hier trouwens naar rook en ook hangt er een damp in de vallei. De dame die men bediende werd al gebeld door een collega of er brand is. Maar vooralsnog denken we beiden dat het de rook is van de enorme bosbranden in de Empordà, bij de grens. Denken en hopen, want het is hier zo mooi.

Zometeen omkleden, de fiets zadelen en op Barcelona aan. Ben benieuwd of het lukt om een beetje rustig die stad in te fietsen. Het zou, naar verluid, mogelijk moeten zijn als ik de river de Besòs volg.
Op een week na (volgens mij, maar ik ben niet helemaal zeker) twintig jaar na ons vertrek na zes prachtige maanden.


L'últim  plom segurement no pes pesada.

Per tant, encara estic viu;-) No hi ha escenes, res, només una altra nit sol en un hotel.

També fa olor de fum i també hi ha un vapor a la vall. La senyora que va servir va ser cridat ja per un company de feina o hi ha un incendi. Però no obstant això, tots dos pensen que el fum dels incendis del bosc enorme a l'Empordà, prop de la frontera. Pensi i esperança, perquè és tan bonic.

El pujar la roba, una cadira de muntar amb bicicleta ja a Barcelona. Em pregunto si funciona una mica tranquil en el que el ciclisme de la ciutat. Seria, segons sembla, serà possible si segueixo el riu Besòs
Una setmana després (al meu entendre, però no estic del tot segur) vint anys després de la nostra partida després de sis mesos esplèndids i inoblidables.

Zondag 22 juli 2012 Een rustdag na een rustdag

Gisteren ben ik in Sant Dalmai gebleven omdat ik eigenlijk teveel had gevraagd van mezelf op vrijdag. Bijna 100 kilometer met 920 stijgmeters. De derde klimrit van deze reis maar dan dus wel veel kilometers en warmte. Afijn, en dagje herstellen is prima. En ik kan rustig op Barcelona aan. In Sant Dalmai logeer ik bij een veel ergere fietsgek dan ik. Hij wil nog een keer op een zgn “single-speed” ofwel met één versnelling naar België rijden waar zijn vrouw vandaan komt. Verder heeft hij meerdere reizen gemaakt op de fiets onder andere in Afrika en vele landen van Europa. Ook al heeft hij sinds een paar jaar nog maar één long door longkanker, zijn dromen zijn er nog. Het was gisteren trouwens de hele dag bewolkt, weer eens wat anders.

Vandaag rijd ik voornamelijk via toch nog wel drukke wegen naar het Montseny gebergte ten noorden van Barcelona.

Ik passeer ondermeer het bij Breda gelegen Hostalric. Daar binnen rijden vraagt nog het nodige klimwerk, zo steil op een bepaald gedeelte dat ik bang ben dat het voorwiel los gaat komen. Ik vind die helling later niet terug op de fietscomputer, hij was ook maar enkele tientallen meters. Je vindt er een mooi voorbeeld van een dorp of stadje uit de middeleeuwen dat ook nog een 18e eeuws fort op het hoogste punt  van het dorp. 

Hostalric

Gezicht op het Montseny gebergte vanuit Hostalric

Na de afdaling stiefel ik op Sant Celoni aan, een dorp of stadje dat ik nog ken van de vakantie van vorig jaar. Vandaar uit zal ik eerst langzaamaan het Montseny gebergte inklimmen. Gisteren heb ik nog geïnformeerd naar een overnachtingsplek in Sant Celoni (denk ik) maar geen reactie gehad. Dan ga ik toch lekker naar de camping, op mijn luchtbedje voor de tent liggen? 

Als ik op 375 meter hoogte ben, rijd ik tot mijn grote verbazing langs het betreffende hostal. Da’s nou ook wat. Ik kan er terecht maar avondeten (vanaf 21 uur sopar) kan niet want het is een weekend gelegenheid. Maar er kan nog wel wat gemaakt worden en vanaf 17 uur komt er een prima salade en koude groentepuree soep langs. Een koffie en wat ijs maakt het compleet. Vervolgens meldt de ober dat ze gaan en dat ik de sleutel moet gebruiken om binnen te komen. Best wel typisch eigenlijk maar met Kok heb ik ook enkele keren meegemaakt dat je zonder personeel in een hotel verblijft. Als er zich nu maar geen scènes uit die andere Stephen King film gaan afspelen, immers ik zit nu ook in de bergen, zij het laag en in de zomer, maar toch.....www.youtube.com/watch?v=32A7bTalgAE&feature=fvwrel Om 18 uur vertrekt het personeel en ik blijf, echt waar, alleen achter in het hostal. Ik voel me zo verdomd alleen, hahahaha.

Nee, het zal wel loslopen toch? Ja, ik zit weer aan de Rosé/ Rosat. 

Hoe dan ook.....ik ga er van uit.....dat ik morgen gewoon naar Barcelona fiets. De trip eindigt dan eigenlijk. In de loop van de week arriveert de rest voor de vakantie. Geen tijd meer dus voor rondrijden. Nou het is ook mooi en prachtig geweest, nu langzaamaan gaan afkicken. Nog een kleine dertien kilometer en ik heb er 2000 opzitten, deze reis. Vandaag "maar" 56 kilometer, lekker rustig

O ja nog iets, Catalaanse of Spaanse kinderen en/of volwassenen zijn zeker zo lawaaiig als Nederlandse kinderen,  jeetje... ik voel me weer helemaal thuis. 

Diumenge, juliol 22, 2012 Un dia de descans després d'un dia de descans

Ahir em vaig quedar a Sant Dalmai perquè en realitat havia demanat massa de mi mateix divendres. Gairebé 100 quilòmetres amb 920 metres d'ascens. El viatge de escalar (??)tercera d'aquest viatge, però també ho fan molts quilòmetres i la calor. De tota manera, un dia i recuperant está bé. I jo puc tranquil · lament anar a Barcelona. A Sant Dalmai m'allotjo en un munt pitjor del altre cilcista boig, però no dromido. Ell vol una vegada més el que es denomina "velocitat única" o amb una acceleració a Bèlgica, on la seva esposa ve. També ha realitzat diversos viatges a la bicicleta en particular a l'Àfrica i molts països d'Europa. Tot i que té fa uns anys només un càncer de pulmó, els seus somnis encara hi són. Ahir va ser realment ennuvolat tot el dia, alguna cosa diferent.

Avui condueixo principalment a través de camins encara segueix ocupat al nord de les muntanyes del Montseny de Barcelona. Pas entre la Hostalric troba a Breda (que és també una ciutat gran en els Països Baixos). Des que va entrar pregunta segueix sent a pujar, de manera costeruda en una àrea en particular que em temo que la roda davantera es deixi anar. Crec que el pendent no és posteriorment tornar al ordinador del ciclisme, que estava a pocs metres. Trobareu un bon exemple d'un poble o ciutat de l'Edat Mitjana que, fins i tot una fortalesa del segle 18 al punt més alt del poble.

Després de la baixada em passeig molt tranquil.lament a Sant Celoni, un poble o una ciutat, que jo sàpiga els dies de festa l'any passat. A partir d'aquí, vaig a començar una pujada gradual de les muntanyes del Montseny superiors. Ahir em va informar un lloc per allotjar a Sant Celoni (crec), però no hi ha resposta. Llavors podria conduir fins al campament, al meu llit d'aire per la mentida de la botiga?

Si estic en 375 metres, jo tiro per la meva sorpresa, al costat del alberg corresponent. Això és realment tot això. Jo puc anar-hi, però el sopar no es pot perquè és una ocasió de cap de setmana. No obstant això, encara es poden fer i el que a partir de les 17 hores una gran amanida i sopa freda al llarg de puré de verdures. Un cafè i una mica de gel fa que sigui completa. Llavors el cambrer diu que va i que ha d'utilitzar la clau per entrar. Bastant típic en realitat només amb el Kok d'un parell de vegades he experimentat que sense personal en un hotel. Si no hi ha escenes, però ara que altres pel · lícules de Stephen King a jugar, perquè ara estic a les muntanyes, encara que de baixa i a l'estiu, però tot i així..... http://www.youtube.com/watch?v=32A7bTalgAE&feature=fvwrel. A les 18 hores el personal i jo em quedo, de veritat, només a l'alberg. Em sento tan sola maleïda, jajajaja.

No, és probable que encara vaguen? Sí, estic de tornada a la Rosé / Rosat.

De tota manera ..... estic assumint que demà ..... només ha d'anar amb bicicleta de Barcelona. El viatge acaba en realitat. Durant la setmana arriben la Battista,  en Koert, en IJf i la Bloeme per les festes. Així que el temps no més per a la conducció de tot. Bé, també és bonic i meravellós ha estat, són ara poc a poc el deslletament. Un altre quilòmetre 13 petits i jo tenia 2.000 a seure, a aquest viatge. Avui només 56 km, molt tranquil.

Ah una altra cosa, els nens i / o els adults catalans o castellans són tan sorollosos com els nens holandesos, cels ... Em sento de tornada a casa.